“Hee, die meneer was vandaag in de klas.” Tommy wees naar de chocoladeletters in het kartonnen rek. Deze winkel had dit jaar het record verbroken voor wie er als eerste het snoepgoed in de schappen had liggen. “Wie, Sinterklaas?” vroeg zijn oudere broer. “Dat kan niet, die bestaat niet.” “Welles!” Tommy wist het zeker. “De juf deed die rode jurk uit de verkleedkist aan, en toen maakte ze met watjes een baard.” “Oh, dus het was gewoon de juf?” Tommy schudde zijn hoofd. “Nee, toen was de juf weg en toen zei die meneer dat we allemaal lief moesten zijn. Anders moesten we in de tas mee naar Spanje.” “In de zak mee naar Spanje,“ verbeterde zijn broer hem, maar Tommy hoorde het niet eens. Onverstoord ging hij verder. “En toen moesten we allemaal een liedje zingen. Mag ik die?” Hij wees naar de grootste letter, die versierd was met allerlei soorten chocolade, en marsepeinen plaatjes. Hoopvol keek hij zijn moeder aan, die de kar vooruit duwde. “Nee, Tommy, die is veel te duur”. Beteuterd staarde Tommy het lekkers na, dat langzaam uit zijn gezichtsveld verdween. “Voor Sinterklaas is het niet te duur, die geeft alle kinderen cadeautjes,” merkte hij op. Zijn moeder zuchtte. “Dan vraag je het toch aan Sinterklaas?” Peinzend keek Tommy naar zijn grote broer, die van zijn eigen zakgeld wél zo'n mooie letter kon kopen. “Dat kan niet," besloot hij hardop. "Die ligt weer in de verkleedkist.”