De Ontdekking. Na een rondje over de pompoenmarkt, zoek ik een plekje bij de koffiedames aan de ronde houten tafel en bestel een koffie met warme melk. Het is alweer het 6e jaar dat ik rondloop op deze sfeervolle markt in Duitsland. Dit jaar echter ontgaat me de sfeer, ik ben er niet bij met mijn hoofd. Zelfs de grote pompoen voor de soep, die ik normaal echt te duur vind, heb ik achteloos betaald. Mijn gedachten gaan terug naar de ochtend. Nooit eerder heb ik de computer van Nick gecontroleerd, maar ik word gestuurd door een ondefinieerbaar gevoel van diepe onrust, welke al te lang in mijn lichaam aanwezig is. Nick heeft een vergadering, die minstens nog een uur aan de gang is. Alle ruimte voor mij om op zoek te gaan naar een antwoord dat ik eigenlijk helemaal niet wil krijgen. Zijn tas met laptop staat naast de bank; ik pak hem, open het beeldscherm en wacht ongeduldig tot ik kan beginnen. Even twijfel ik en bedenk me wat de gevolgen kunnen zijn als mijn angst bewaarheid wordt. De stem van mijn onrust schreeuwt echter zo hard, waardoor mijn wijsvinger op de muis als vanzelf het mailicoon aanklikt. Zakelijke mail, herinneringen van de tandarts, een folder van de nieuwe winkel in de stad, een energieleverancier die ons binnen wil halen, een persoonlijke mail van een vriend en dan daar ook een mail van zijn broer. Ze zijn de laatste tijd wel heel vaak samen op pad. ‘Gewoon als mannen onder elkaar even ontspannen’, zeg je als ik er naar vraag. Je kijkt me niet aan als je praat en ik zie je tenen in je schoenen krullen. Met het wegslikken van mijn vragen, neemt de misselijkheid toe. Mijn onrust groeit en mijn maag verkrampt. Een paperclipicoon, er zit een bijlage bij. Mijn hand glijdt naar mijn buik over de gladde stof van mijn rode zwangerschapjurk. De koelte van de stof verdwijnt bijna acuut onder de hitte en zweet uit mijn handen. Ik klik direct de bijlage open, foto’s! Ik voel de kou door mijn lichaam trekken.