#22 De laatste wens

De laatste wens Vanuit deze hoek kan ik haar precies zien. Ze ziet er prachtig uit. De visagiste heeft zichzelf overtroffen met haar make-up. De jurk heeft ze van mij gekregen. Dat geeft me een goed gevoel. Alsof ik een weldoener ben, al weet ik heel goed dat het een misplaatst gevoel is. In de winkel viel ze als een blok voor de rode jurk. Ze was een plaatje. Haar lange, donkere krullen en lichte huid vormden een adembenemend contrast met de bloedrode kleur van de jurk. Na zeker tien rondjes voor de spiegel durfde ze naar de prijs te vragen. Toen ik haar voorstelde naar deze boetiek te gaan, had ik me niet gerealiseerd dat we geen vergelijkbaar banksaldo hebben. Deze jurk was veel te duur voor haar. Ik had mijn creditcard kunnen pakken. Waarom heb ik dat niet gedaan? Was ik jaloers? Gunde ik het haar niet? Of was ik bang zelf de verbleken bij haar verschijning? De volgende dag ging ik terug naar de winkel om de jurk te kopen. Ik zal nooit haar gezicht vergeten toen ik mijn entree maakte op de cocktailparty. Van een opgeluchte glimlach die duidelijk maakte dat ze blij was dat ik er eindelijk was naar een verbijsterde, verraden en verslagen blik. Ze stormde langs me de hal door en verdween in haar “little black dress” naar buiten. Ik volgde haar naar de parkeerplaats en zag daar alleen de achterlichten van haar Golfje nog om de hoek verdwijnen. De volgende ochtend ging ik naar haar huis om mijn excuses aan te bieden. Veel te laat natuurlijk maar ik wilde pronken met de jurk die niet voor mij bedoeld was. Ze deed niet open en ik gebruikte mijn sleutel om de binnen te komen. Daar lag ze, op het bed met een briefje in haar hand. Het briefje was voor mij. Alles wat erop stond was: Hoe kon je? Je was alles wat ik had. Ik stopte het in mijn tas en belde de politie.