Wekelijkse schrijfopdracht #21 – Psychische aandoening

Céleste Razende gedachten dwingen hem op dit late uur de deur open te doen. Hij beweegt van de ene naar de andere voet, strijkt zijn haar in fatsoen en schraapt zijn keel. ‘Kom binnen,’ zegt hij terwijl hij de warme lucht, die nog nawalmt van de dag, diep inademt. ‘Ik wist dat je weer zou komen.’ Hij loopt naar binnen. Na enige seconden loopt hij langs de muur terug en duwt de voordeur dicht. Bijtend op zijn duimnagel gaat hij de woonkamer in. Zijn bleke gezicht is zichtbaar in het licht van de schemerlamp. Zwarte kringen omlijnen zijn ogen. ‘Ga zitten.’ Hij pakt een glas en de fles witte wijn van de salontafel en vult het glas tot de rand toe vol. ‘Ik weet dat je mij niet alleen durft te laten in deze toestand. Mij iedere nacht opzoeken heeft geen zin.’ Hij neemt een slok wijn. ‘Hier zijn zonder jou, in eenzaamheid en verdriet, kan ik nog met andere delen. Echter jouw nachtelijke aanwezigheid, kan ik niemand uitleggen.’ Wankelend gaat hij op de rand van haar fauteuil zitten. ‘Laten we samen op de veranda naar de sterren en de opkomende zon kijken. Laten we morgenvroeg samen ontbijten, ook al zal ik de enige zijn die eet en drinkt. Daarna zal ik gaan slapen, liefst dagen lang totdat ik mezelf weer kan oprapen. Dan zet ik mijn werk voort en kun jij wegblijven.’ Hij staat op, drinkt zijn glas leeg, slaat de deuren naar de veranda open, loopt naar de buitenbar, pakt een fles rode ‘Vin Céleste’ en schenkt zijn glas weer vol. ‘Kom!’ roept hij, terwijl hij de fles op het antieke buitentafeltje neerzet. Hij kijkt naar binnen, heft zijn glas op: ‘Proost, jij fonkelende ster!’ Vervolgens brengt hij een ijzingwekkend, haast dierlijk geluid de nacht in.