In de spiegeling van de draaideur zie ik mezelf het kantoor verlaten. Veel te vroeg. Ik haast me over de Posthumalaan naar het Afrikaanderplein – op de hoek schiet ik mijn stamkroeg in. 'Zo, weer een zitting,' zegt tante Leen. Ik knik en leg het vuistdikke dossier op de kruk naast me. Ze tapt een fluitje. Geruisloos en perfect. 'Hoe laat? vraagt ze. 'Half twee.' Het schuim tikt mijn neus aan. Vanuit de veilige schemer zie ik de metro vertrekken vanaf station Rijnhaven. In een paar lange teugen is het fluitje leeg. Ze tapt er nog een. 'Lastige zaak?' Ik schud van nee en drink mijn fluitje. Na nummer drie zegt ze: 'Je mag wel opschieten.' Ik kijk op de klok achter de toog. De grote wijzer trilt naar de drie. 'Nog eentje,' zeg ik. Ze zet hem met een glimlach neer. Een keer zag ik haar in de C1000. In het felle licht herkende ik haar pas toen ze me groette. Hier zijn de lijnen van haar gezicht vertrouwd. Nummer vier geeft vleugels – even schommel ik het halfvolle fluitje en selecteer dan het nummer van de griffier op mijn telefoon. 'Goedemiddag, ik bel in het kader van zaaknummer... Nadere bestudering van het dossier heeft tot voortschrijdende inzichten geleid. We hebben besloten het bestreden besluit in te trekken. Eiser heeft geen belang meer bij het voortzetten van de procedure.' … 'Ja, u heeft gelijk. Het is wat kort dag – maar wilt u het melden aan de sector bestuursrecht? Een fijne dag nog.' 'Nadere bestudering?' vraagt tante Leen. 'Ik verzin morgen wel iets. Vertrouwensbeginsel of zo. Werkt altijd.' Ze haalt haar hand langs haar opgestoken rood geverfde haar en tapt het volgende fluitje. Geruisloos. Ik ben gelukkig.