Schrijf waar je bang voor bent / De zaag

27 juli 2014 - 19:10
De zaag Liever mijn hoofd eraf, dan het te buigen. Misschien is het dat wel, waar ik bang voor ben. Dat ik angsten en twijfels ken, maar ze uitlach, ze met een handschoen in het gezicht sla. En dat ik bang ben dat die angsten, twijfels, die hun tenten opslaan in ieders ziel, zich verzamelen als ik ze aanval en benoem. Dat lezers zich gaan herkennen, bang worden en ongemakkelijk gaan voelen en hun pijlen gaan richten op de bron die ze benoemt. Dus schrijf ik soms liever voor mezelf en niemand anders dat ik Hitler zie, die een stok weggooit die Blondi even later kwispelend voor zijn voeten neerlegt. Dat ik 'gewoon' met hem op een terrasje zit en praat over hoe het allemaal zover kon komen. Hoe het zo kon zijn dat hij vertederd naar vijf puppies keek, terwijl ondertussen... Misschien ben ik bang dat ik me dan teveel inleef en ook iets herken. Niet dat ik bang ben dat ik een gek snorretje ga laten staan of dat mijn rechterarm gaat verstijven, maar toch..... En ik voel de zaag al vlak boven mijn enkels. En wat als ik schrijf over Sadam op weg naar de strop? Dat ik toch iets van respect voelde voor de man die gevonden werd als zwerver, maar in de laatste minuten de snerende woorden beantwoordde, zijn handen geboeid op de rug. Moet ik dan eerst boekdelen schrijven over mijn grenzeloos respect voor Gandhi? Moet ik dan eerst, ergens, zwart in wit laten beitelen dat ik Mandela adoreer? En mag ik dan ook schrijven dat óók hun doel hun middel heiligde, en berekening hen niet vreemd was? Ik voel de zaag weer, de botte tanden. Moet ik schrijven over de mug die ik gisteren liet drinken van mijn bloed. Dat niemand mij zou hebben aangesproken over die kleine moord, terwijl zij een deel van het promillage stal? Dat ik liefkozend, maar beneveld, keek naar een deel van al het leven en dat ik het niet bevatten kon, maar voor een kort moment probeerde. Moet ik dan eerst mijn doel uitleggen? Dat dat alle middelen heiligt? Dat ik 'gewoon' wil schrijven? Nee, zelfs moet. Over de angsten die ik ken, die ik uitlach en begroet. Over de bokshandschoenen die ik dan aantrek, en dat die ene een pen vasthoudt om zo het leven, zoals ik het zie, te verslaan in grote halen. Maar dat ik weet, dat ik mijn hoofd nooit zal buigen. Nooit zal slaan. Mijn grootste angst.

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 juli 2014 - 21:07
Niet bang zijn, Woodpecker. Beschouw jezelf bevoorrecht dat je een natuurlijke nieuwsgierigheid bezit om in de huid te willen kruipen van hen die door iedereen worden uitgekotst. Daar maak je vijanden mee, dat klopt maar als je je drijfveren negeert word je je eigen vijand. Ik zal graag volgend wat je te melden hebt.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 juli 2014 - 21:42
Sorry. Misschien dom van mij. Eerst schrijf je een bokshandschoen aantrekt en je angsten slaat en je eindigt met dat je nooit zal slaan. Is de eerste keer slaan metaforisch bedoeld? En de laatste keer letterlijk? Vermoedelijk mis ik iets, maar ik zie het niet. Verder lijkt het stuk mij min of meer poëtisch. Is dat toevallig? Overigens lijkt het mij dat je ongeacht welk verhaal je schrijft, er altijd wel iemand is die er positief dan al niet negatief door wordt geraakt. Zelf ervaar ik het in het 'echte leven' als moeilijk dat (bijna) alles of zwart of wit moet zijn, terwijl dat bijna nooit zo is. Vaak wordt het pas interessant als je een persoon, onderwerp of geschiedenis van meerdere kanten bekijkt. Of kort gezegd: Het is een goed stukje tekst van een zelfstandig denker.

27 juli 2014 - 21:59
@Johanna B. Dank je voor je reactie. Die eerste handschoen kan een fluwelen zijn. Je kent dat wel, uit die oude films. Dat de held iemand met een handschoen, die hij in zijn hand houdt, slaat en daarmee uitdaagt tot een duel. Er is inderdaad altijd wel iemand, dat klopt. De angst ziet erop dat er altijd meer zijn die er anders over denken. Of beter: niet denken. Die het graag in zwart of wit zien. Gebeiteld.

Tja

Lid sinds

15 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
28 juli 2014 - 1:37
Zwart en wit bestaat niet. Ja, in kleuren wel, maar niet in de emotie of het denkvermogen van de mens. Er zijn zoveel schakeringen. Nee, je hoeft niets uit te leggen, het is wel duidelijk. Goed fragment.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2014 - 21:15
waarom andermans onnadenkendheid vrezen; is het de angst onbegrepen te zijn, gehaat te wroden, of angst uiteindelijk ook zwart/wit te gaan denken, of ten minste te schijven? tussen "dus schrijf ik ..." en "een moment probeerde." vond ik het een heerlijk stuk, maar de omlijstende alinea's zijn mij wat te vaag; ik kan er op de een of andere manier niet zoveel mee, weet niet helemaal wat je nu eigenlijk zegt, geloof ik ik probeer het morgen nog een keer, denk ik

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 juli 2014 - 13:26
Ik zou het juist wel interessant vinden om te lezen over iemand die iedereen haat. Natuurlijk, niet iedereen zal er daar blij mee zijn, maar moet je iedereen pleasen?

Lid sinds

18 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
30 juli 2014 - 15:28
Het lijkt mij dat je die angst moet loslaten, en niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen moet schrijven over de sympathieke kanten van Hitler, enzovoort. Want zo'n visie, die anders is dan wat er zeg maar in grote ochtendbladen staat, maakt verhalen en boeken juist interessant. Gewoon doorgaan dus.

3 augustus 2014 - 16:47
@schrijvenmaar Dank voor je reactie.
is het de angst onbegrepen te zijn,
Deels. Maar vooral dat dan geen vragen worden gesteld, maar er meteen een oordeel is.

3 augustus 2014 - 16:53
@Anne Borneman
[...] niet iedereen zal er daar blij mee zijn, maar moet je iedereen pleasen?
Nee, dat zal per definitie niet lukken lijkt me. Da's de pijn ook niet. Maar bij controversiële onderwerpen worden de stellingen snel ingenomen, verdedigd, verstevigd en versterkt. Dank voor je reactie, Anne.

3 augustus 2014 - 17:27
Het lijkt mij dat je die angst moet loslaten, en niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen moet schrijven over de sympathieke kanten van Hitler, enzovoort. Want zo'n visie, die anders is dan wat er zeg maar in grote ochtendbladen staat, maakt verhalen en boeken juist interessant. [...}
Ik heb de biografie van Ian Kershaw (1200 pagina's inclusief noten) gelezen. Niets symphatieks kunnen ontdekken. Werkelijk helemaal niets. Maar als ik hem met z'n hond zou zien, zou ik misschien toch (even) misleid kunnen worden. Daar gaat het me dan eigenlijk om. Dat ik dan iets over mezelf schrijf, en daarmee ook over anderen - want mensen verschillen niet zoveel - maar dat de strontkarren al in de file staan. Dank voor je reactie.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
4 augustus 2014 - 20:49
maar dat de strontkarren al in de file staan.
da's een mooie formulering! en ik begrijp de angst, al blijven sommige stukjes tekst mij toch wat raadselachtig maar jij bent kampioen menselijk gedrag observeren, dus laat maar smijten wie de waarheid niet aankan en je daardoor vooral niet tegenhouden, het geeft je ook de gelegenheid een enkele niet-denker toch een beetje de ogen te openen (al geef ik toe dat niet-denkers daar vaak onwaarschijnlijk volhardend in kunnen zijn -getuige bijvoorbeeld verslaggeving a la fox news gmaar da's weer een heel ander v erhaal))

5 augustus 2014 - 20:16
[...] het geeft je ook de gelegenheid een enkele niet-denker toch een beetje de ogen te openen [...]
Die pretentie heb ik dan weer niet. Ik wil gewoon mijn verhalen schrijven.

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 augustus 2014 - 10:29
Ik denk dat een schrijver groeit in denken, op plaatsen komt waar hij niet durfde komen. Boosheid en angst in zichzelf overwint. Transcendeert en opruimt. Ik denk niet echt dat je bedoelt dat je het onethische opzoekt om het ethische onderuit te halen, maar wel dat de dilemma's interessant zijn om over te schrijven. Maar misschien kleurt mijn blikveld hoe ik je lees.

6 augustus 2014 - 17:51
[...] Ik denk niet echt dat je bedoelt dat je het onethische opzoekt om het ethische onderuit te halen, maar wel dat de dilemma's interessant zijn om over te schrijven. [...]
Dat is mooi verwoord. Apart, dat je soms de blik van een derde nodig hebt om je een inkijk in je eigen motivatie te geven. Waarvoor dank, Odile.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
10 augustus 2014 - 12:52
Angst is de grootste vijand van de mens. Hitler en Sadam hadden ze vast ook. Misschien hebben zij zich juist laten leiden door hun angst door het te onderdrukken met macht. Wie zal het zeggen. Laat angst juist je drijfveer zijn om dingen uit te zoeken, wees niet bang voor je angst, maar gebruik ze om te onderzoeken, door in de huid van Hitler en Sadam te kruipen kom je meer te weten over hun drijfveer dan je kop in het zand te steken. Een tekst die mij aan het denken heeft gezet, daar hou ik van.

10 augustus 2014 - 17:43
@schrijvengeluk Dank je voor je reactie.
Een tekst die mij aan het denken heeft gezet, daar hou ik van.
Zoals gezegd; die pretentie heb ik niet. Maar het is mooi meegenomen :)

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 augustus 2014 - 0:53
Als jouw enige doel is gewoon jouw verhalen te kunnen schrijven en geen andere pretenties hebt, dan zal jij de strontkarren niet eens ruiken! Misschien is jouw immuniteit voor de strontkarren wel jouw grootste angst? Dat jij gewoon schrijft ook al vindt iedereen het shit maar dat doet je dan helemaal niets? :unibrow: Dit maak ik op uit de reacties met als aanvulling jouw tekst. Jouw tekst alleen is voor mij niet te doorgronden.

11 augustus 2014 - 17:56
@Marietje Bedankt voor je reactie.
Misschien is jouw immuniteit voor de strontkarren wel jouw grootste angst? Dat jij gewoon schrijft ook al vindt iedereen het shit maar dat doet je dan helemaal niets? :unibrow:
Nou nee, niet echt. Kritiek kan mij tot op het bot raken. Vooral als het over ethische aspecten of over de kern van een verhaal gaat. Over schrijftechnische kritiek kan ik soms - inderdaad - mijn schouders ophalen.

Lid sinds

12 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 augustus 2014 - 14:56
Mijn leraar zei vroeger altijd. Elk mens is uniek. Elk mens heeft iets goeds in zich, iets wat intrigeert. Geen enkel mens kan alleen maar slecht zijn. Dat moet waar zijn als je ziet dat er vrouwen zijn die verliefd kunnen worden op gevangenen. Ik denk dat het heel goed is om te verdiepen in het waarom en daardoor tot interessante conclusies te komen. Om soms te doen wat we liever links zouden willen laten liggen, maar ik begrijp ook je schrijfangst. Succes!