De zaag Liever mijn hoofd eraf, dan het te buigen. Misschien is het dat wel, waar ik bang voor ben. Dat ik angsten en twijfels ken, maar ze uitlach, ze met een handschoen in het gezicht sla. En dat ik bang ben dat die angsten, twijfels, die hun tenten opslaan in ieders ziel, zich verzamelen als ik ze aanval en benoem. Dat lezers zich gaan herkennen, bang worden en ongemakkelijk gaan voelen en hun pijlen gaan richten op de bron die ze benoemt. Dus schrijf ik soms liever voor mezelf en niemand anders dat ik Hitler zie, die een stok weggooit die Blondi even later kwispelend voor zijn voeten neerlegt. Dat ik 'gewoon' met hem op een terrasje zit en praat over hoe het allemaal zover kon komen. Hoe het zo kon zijn dat hij vertederd naar vijf puppies keek, terwijl ondertussen... Misschien ben ik bang dat ik me dan teveel inleef en ook iets herken. Niet dat ik bang ben dat ik een gek snorretje ga laten staan of dat mijn rechterarm gaat verstijven, maar toch..... En ik voel de zaag al vlak boven mijn enkels. En wat als ik schrijf over Sadam op weg naar de strop? Dat ik toch iets van respect voelde voor de man die gevonden werd als zwerver, maar in de laatste minuten de snerende woorden beantwoordde, zijn handen geboeid op de rug. Moet ik dan eerst boekdelen schrijven over mijn grenzeloos respect voor Gandhi? Moet ik dan eerst, ergens, zwart in wit laten beitelen dat ik Mandela adoreer? En mag ik dan ook schrijven dat óók hun doel hun middel heiligde, en berekening hen niet vreemd was? Ik voel de zaag weer, de botte tanden. Moet ik schrijven over de mug die ik gisteren liet drinken van mijn bloed. Dat niemand mij zou hebben aangesproken over die kleine moord, terwijl zij een deel van het promillage stal? Dat ik liefkozend, maar beneveld, keek naar een deel van al het leven en dat ik het niet bevatten kon, maar voor een kort moment probeerde. Moet ik dan eerst mijn doel uitleggen? Dat dat alle middelen heiligt? Dat ik 'gewoon' wil schrijven? Nee, zelfs moet. Over de angsten die ik ken, die ik uitlach en begroet. Over de bokshandschoenen die ik dan aantrek, en dat die ene een pen vasthoudt om zo het leven, zoals ik het zie, te verslaan in grote halen. Maar dat ik weet, dat ik mijn hoofd nooit zal buigen. Nooit zal slaan. Mijn grootste angst.