Wekelijkse schrijfodracht#20- Overdadige woordovertolligheid

Overdadige woordovertolligheid Vanaf de zacht fluwelen zitbank staarde ze naar de witte trouwauto op de kleurloze zwartwit foto op haar dressoirkast. Ze kon zich deze geheugenis nog goed herinneren. Het was een heldere onbewolkte dag, de warme zon scheen op haar gezicht door het open dak van de cabrio. De passerende voorbijgangers knikten vriendelijk gedag. Bij het stadhuis aangekomen begeleidden bloeiende bloemen haar langs de trap naar boven. Een gedenkwaardige dag die ze nooit had kunnen vergeten. Geen van de aanwezige genodigden hadden haar toen gewaarschuwd voor het inmiddels bewezen feit dat haar trouwe huwelijkspartner onder valse voorwendsels een wederzijdse overeenkomst was aangegaan. Zijn zwijgende stilte terwijl hij ja knikte had een waarschuwing vooraf moeten zijn. Maar zij was tot over haar oren smoorverliefd en tekende met haastige ongeduld haar levenslange huwelijkscontract dat bestond uit slechts platonische vriendschap. Haar onzekere minderwaardigheidscomplex groeide groter tot dit jaar, toen de psychiater deze kleiner liet krimpen. Zonder berouwvolle spijt draaide ze de ronde trouwring van haar ringvinger en legde deze naast de ingelijste foto in het zilveren lijstje. Dit gratis geschenk hadden ze gekregen tijdens hun 25 jarig huwelijk maar voor haar was het slechts een waardeloze prul. Met respectloze minachting keek ze neer op haar man in de houten doodskist. Zij was het gedupeerde slachtoffer van zijn toezeggende belofte en deze fictieve leugen was ze al dertig eindeloze ellenlange jaren zat. Vandaag acteerde ze voor de laatste keer haar hoofdrol als liefhebbende vrouwelijke echtgenote in dit gespeelde spel. Door zijn onverwachte dodelijke sterfgeval moest ze haar toekomstplannen tot later uitstellen. Ze zette de ingepakte koffers in de met voorraad gevulde, volle proviand kast. De deurbel belde en ze liep naar voren om de voordeur te openen. Buiten viel de witte sneeuw op de zwarte lijkwagen. Ze verwisselde de vliegtickets voor de vlucht naar elders voor haar gesproken speech tijdens de korte officiële plechtigheid. Daar zal ze ophelderend verklaren dat haar homoseksuele man nooit meer uit zijn houten kist zal komen. Op een warm tropisch door water omringd eiland ontmoet ze een man die wel haar hunkerend verlangen kan vervullen. Een zevendaagse week later verliest ze haar kuise maagdelijkheid op haar middelbare vijftigste levensjaar.