#20 Stijlfiguren - De Priester

De priester ‘Nurun, gij priester, gij zijt jong, gij zijt jong van ziel. In uw ziel hebt gij geen enkel spreekrecht dat berust op twijfelachtige visioenen, geen enkel recht op opruiende taal die onze vredelievende samenleving bedreigt.’ Leven of sterven, beide mogelijkheden hadden zich in Nuruns droom geopenbaard. Hij moest een van de tien koningen overtuigen van de aanzwellende hebzucht die hun eiland vernietigde. ‘Ons volk raakt zelfvoldaan en zal daaraan ten onder gaan,’ herhaalde hij. ‘Ik heb gesproken,’ zei koning Diaprepes en wimpelde met zijn hand naar de wachter naast hem. Nurun ging dichter voor de troon staan. Hij moest Atlantis redden, tegen de onverzadigbare welvaart, tegen de laatste ondergaande zon van het land en de Polarianen die hij lief had. ‘Ik heb u gehoord en vraag ú te kijken. Ontstijg uw troon en aanschouw de mensen tot in de onderste landring. De groene akkers zijn verworden tot modderpoelen, de bruggen over de gordels kraken, de havens kunnen de overzeese toevoer niet meer aan en luxe kent geen grenzen meer.’ Diaprepes tikte zijn scepter op de naadloos sluitende stenenvloer. ‘We heersen over Libië tot aan Egypte en over Europa tot aan Tyrrhenië. Buig, priester!’ Hij snoerde het koord om zijn gewaad aan en rechtte zijn rug. ‘Alleen voor Poseidon ga ik door mijn knieën!’ De wachter stapte de rijkelijk versierde treden af en pakte Nurun bij zijn bovenarm. ‘We gaan ten onder!’ riep Nurun over zijn schouder. Buiten de paleismuren wees niets op Nuruns voorspellende droom. De zon schitterde op de gele daken van de tempels, de paleizen en op de hoge muren die het ringvormig eiland in drieën verdeelden. Mannen, vrouwen en kinderen lachten, dansten en deden zich te buiten aan welriekende vruchten, geroosterd schapenvlees en gegiste sappen op het jaarlijkse vruchtbaarheidsfeest. Een jonge vrouw sprong in een bron van warm water. Het geweven doek dat haar bovenlijf bedekte, rukte ze in een beweging los en slingerde het voor Nuruns voeten. ‘Kom!’ Nurun schudde zijn hoofd. Het volk dreef steeds verder weg van de bron; hun bron van kennis. Badend in het zweet was hij wakker geworden van de beelden die ook tijdens zijn bewustzijn op zijn netvlies stonden. Een enkele drenkeling zou de kennis van bouwtechnologie, astrologie, genees-, meet- en wiskunde na de overstroming uitwaaieren over Egypte en Centraal Amerika. Voor Nurun was dat een schamele troost. ‘Kom toch!’ riep de vrouw nogmaals. Nurun keek zwijgend van haar weg en vervolgde zijn weg omhoog, naar Poseidon. Iemand moest naar hem luisteren. Of, was de catastrofe op zijn netvlies de straf van zijn oppergod? Zijn straf voor de zelfingenomenheid en het misbruik van de verworvenheden door het volk? Hij moest het erop wagen, hij had geen keus. Bovenaan de top zette Nurun voorovergebogen zijn handen op zijn knieën. Voor zijn voeten zag hij een een schaduw verschijnen die razendsnel over het hele eiland trok. Hij richtte zijn bovenlijf op en zag een hemel zwarter dan de nacht. “Nurun.” Onmiddellijk maakte Nurun een buiging, diep. “Poseidon, ik...” “Ik weet het. Ik zal jou sparen in het vertrouwen dat je onze kennis overdraagt.” Een golf vanuit de zee rolde over de landringen. Gegil klonk. Nurun ging rechtop staan en het water sleurde hem mee, naar onbekende diepten.