Wat een F*ckng rotdag. Uitgeput gooi ik mijn zeis in een hoek. Als ik langs een spiegel loop schrik ik van m'n spiegelbeeld. Een uitgemergeld skelet met een zwarte cape om. Verdomme! Een borrel, daar heb ik zin in. Jammer genoeg laat mijn huidige gelaat dit niet toe. Nooit meer die aangename verdoving. Huilend ga ik op de bank liggen. Op het scherm van de iPad van de vorige bewoner zie ik een klaagzang over de hitte staan. Mijn nieuwe onderkomen heeft schijnbaar geen airco. Een paar uur geleden had ik alles nog. Een Armani pak, een Jaguar, alle wapens die ik wensen kon en een hele hoop verdorven netwerkpartners. Maar die verduivelde rotzak heeft het allemaal van mij afgenomen. Flarden van het gesprek komen boven. ‘Jij domme hond! Bamibal, frikandel! Hoe kun je het maken? 666 mensen in twee dagen? Waarvan er maar drie op de lijst stonden? Wie denk je wel niet dat je bent? Een mensenrechter?’ Vlammen kwamen uit zijn oren. ‘Nee,’ stamelde ik, ‘Ik wou gewoon iets meer vrij hebben. Een voor een kost zo verschrikkelijk veel tijd. Inmiddels ben ik al een jaar of 4000 aan het werk. Ik wil gewoon een weekje naar Bermuda met een leuk meisje.’ Het was helemaal fout, dat zag ik meteen. Hij begon rood aan te lopen, nog meer dan normaal. Toen hij weer begon te schreeuwen, spatte zijn spuug midden door mijn schedel heen. ‘Je weet toch dat ik mezelf verdomme altijd moet verantwoorden bij Hem! Maar intussen ga je te keer als een gek. Je hebt alle verbonden gebroken. Bus in een afgrond, aanslagen op normale burgers, kettingbotsing op een autosnelweg, massamoorden op iedere Godvergeten plek die je kunt bedenken’. ‘Ja maar.’ ‘Nee verdomme!’ Banger dan mijn eigen clientèle doorgaans is, begon hij heen en weer te marcheren. ‘Wat moet ik Hem straks vertellen? Dat ik je gestraft heb? Dood heb gemaakt? Dat ben je verdorie al eeuwen. Hij weet wel beter! De afspraak die ik met Hem heb gemaakt, is dat we alleen volgens de lijst werken. WAAROM DOE JE DAT NIET?’ Vervolgens moest ik mijn Aardse verschijning, mijn Jaguar, mijn zwarte boekje en mijn smartphone afgeven. ‘Back to basic,’ dat zei die stomme rotzak. Per direct moest ik verhuizen naar Helse. Op de oude manier aan het werk, weer tot mezelf komen. En zeker niet dromen over meisjes, dat was tenslotte iets voor de sterfelijken. In de plaatselijke telefoonwinkel van Helse ging het niet goed. Als je namelijk binnenkomt met een zeis in je handen en een zwarte cape om, trekken mensen snel een verkeerde conclusie. Ik mocht geen prepaid telefoon kopen. ‘Raus!,’schreeuwde een boze blonde Duitse tegen mij. Met een honkbalknuppel begon ze op mijn skelet in te slaan. In een reflex haalde ik mijn zeis uit. Ze was nog lang niet aan de beurt. Maar ik had de telefoon echt nodig. Snel sloeg ik een vitrine aan diggelen en nam een telefoon mee. Verslagen stuurde ik een sms-bericht naar mijn meisje. ‘Lilith, mijn lieve schat. Haat me niet. Mijn functioneringsgesprek was een flinke tegenvaller. Onze vakantie kan voorlopig niet doorgaan. Het spijt me, I love you XXX Hein.’