In een schrik wordt ik wakker. Stil luister ik of ik iemand hoor, maar het is muisstil in huis. Mijn adem stokt en een vreemd gevoel in mijn maag houdt mij in zijn greep. Mijn hand schuift voorzichtig over het bedlaken, en bereikt een koude lege plek. De ijzige en nachtelijke stilte maken mij bang. De klok geeft 1.10 uur aan. Vreemd, denk ik, want normaal is hij allang thuis. Ik pak mijn mobiel van mijn nachtkastje en zoek naar een verstuurd bericht van hem. Niets wijst erop dat hij op dit tijdstip niet thuis zou zijn. Ik ga op de rand van het bed zitten en met trillende vingers zoek ik zijn nummer. De telefoon gaat over, maar er wordt niet opgenomen. Mijn maag begint meer en meer te draaien en mijn handen schokken van angst. Ik probeer mijn aandacht op mijn telefoon te richten, en nogmaals het hoorntje in te drukken, maar kan het apparaat amper stilhouden. Dan gaat hij over. De telefoon licht op en de afbeelding van een lachende Tygo verschijnt. “Hi, met mij”, zeg ik met trillende stem. “Ik ben later thuis. Sorry, ik wilde je niet wakker maken, maar ik moet overwerken”. Even voel ik een aai over mijn paniek heen bij het horen van zijn stem maar al snel beginnen mijn handen opnieuw te trillen en het mobiel stuitert tegen mijn oor. "Kom naar huis lieverd, kom alsjeblieft" hoor ik mezelf roepen. "Doe niet zo idioot " roept hij terug. Even als ik denk dat hij ophangt, hoor ik hoe hij rommelt met zijn telefoon en hij deze vermoedelijk in zijn zak steekt. Een vrouwenstem klinkt zachtjes op de achtergrond. “Je hebt toch niet gezegd dat je bij mij bent toch? ”. Verstart sta ik naast mijn bed en hoor nog net hoe mijn telefoon in stukken op de grond klettert.