De laatste plek Met mijn vingers tast ik de binnenkant van mijn jaszakken af. Omdat ik daar niet vind wat ik zoek, verplaats ik mijn handen naar mijn broekzakken. Weer niets. Waar heb ik dat ding dan toch gelaten? Nogmaals voel ik in alle zakken, waarin ik nu slechts de bevestiging vind dat hetgeen ik zoek zich daar niet bevindt. Iemand tikt op mijn schouder. Ik kijk om en zie een man van middelbare leeftijd me ongeduldig aankijken. Achter hem staan nog meer mensen te wachten totdat ik de weg vrij heb gemaakt. De man in het pak stapt vooruit en duwt me aan de kant. Ik kijk jaloers toe hoe hij wel de barrière kan kruisen die me scheidt van mijn bestemming. Een blik op een van de klokken leert me dat ik nog vier minuten heb om dat rotding te vinden. Voor de derde keer controleer ik mijn zakken. De rij die achter me was ontstaan, lost langzaam op aan deze kant van de grens, om aan de andere kant uiteen te spatten en zich als een olievlek over de ruimte te verspreiden. Kon ik me maar bij die mensen voegen. Ik kijk om me heen. Tien meter verderop zie ik mijn laatste hoop om verder te komen, zij aan zij staan. Zodra ik voor een van de gele automaten sta, zoek ik in mijn portemonnee naar mijn bankpas. En dan zie ik hem. Zoals altijd vind ik datgene wat ik kwijt was op de laatste plek waar ik zoek. Al die tijd zat hij gewoon in mijn portemonnee. Rennend baan ik me een weg door de menigte. Zodra ik met behulp van mijn OV-chipkaart aan de andere kant van de poortjes ben beland, blijkt mijn zoektocht toch voor niets te zijn geweest. De omroepinstallatie schalt door de stationshal en meldt dat mijn trein niet rijdt.