#19 Verstoppertje

Ik ga eigenlijk liever niet bij vreemden. Ik weet niet waarom. Misschien omdat ik niemand durf te vragen waar het is. Omdat het gênant is. Het gaat niemand wat aan dat ik móét. Maar nu kan het niet anders. Als ik nu niet ga, doe ik het in mijn broek. We spelen juist verstoppertje. Met haar hoofd in een fauteuil telt Anne tot honderd. Iedereen zoekt een plekje. We mogen door het hele huis, behalve op zolder en ook niet in de keuken. Maar verder overal. Ik blijf dralen voor de keukendeur. Als ik zeker weet dat niemand kijkt, glip ik naar binnen en fluister de mama van Floortje mijn vraag in het oor. Ze glimlacht naar me en zegt: ‘De wc is op de gang. Tweede deur rechts.’ Ik ga naar de gang en duik de wc in. Doe snel de deur dicht en zoek naar het lichtknopje. Tast met mijn handen langs de muren, maar vind het niet. Ik kruis mijn benen stevig over elkaar en voel nog eens. Ik houd het bijna niet meer. Razendsnel doe ik mijn broek uit. Ik vind de toiletpot en laat me erop vallen. Opgelucht laat ik het water stromen. Mijn ogen beginnen al wat aan het donker te wennen. Ik vind het toiletpapier en als ik klaar ben, sjor ik mijn kleren weer op hun plaats. Juist als ik tevoorschijn wil komen, vliegt de deur open en zie ik Anne. ‘Zit je dáár!’ roept ze uit. Ze rent terug naar de fauteuil en tikt hem aan. ‘Buut Maartje!’