Diep verborgen in zijn jas en zijn paraplu dicht tegen hem aan trotseert een man de zomerse stortbui die ongenadig op hem neerdaalt. Zijn schoenen bieden weinig bescherming tegen de regen en hij vloekt binnensmonds als hij in een diepe plas stapt. Zijn voeten zijn nu zeker niet meer droog. Hij loopt langzaam. Soms stopt hij en kijkt even om zich heen. Hij speurt in de bosjes en kijkt in de tuinen van de huizen die hij passeert. 'Het is kwijt, dat kan niet anders,' denkt hij somber. Hij denkt aan zijn vrouw; wat zal ze woest zijn als hij met lege handen thuiskomt. Alsof hij persoonlijk verantwoordelijk is voor dit verlies. Ze is de laatste tijd sowieso humeurig. Hij kan niets meer goed doen, lijkt het wel. Hij snapt het wel en probeert begripvol te blijven, maar soms zou hij haar beet willen pakken, door elkaar willen rammelen en schreeuwen: 'Schei uit! Doe normaal! Kom weer tot jezelf feeks!' Alhoewel hij het woord 'feeks' misschien beter achterwege kan laten. 'Kunt u het vinden?' hoort hij plots iemand vragen. Hij draait zich om en ziet een oude man staan die hem van top tot teen opneemt. 'Nee, ik kan het niet vinden.' 'Waar moet u zijn? Ik ken de buurt hier goed. Ik kom hiervandaan weet u wel...' 'Oh sorry...nee, ik weet wel waar ik moet zijn. Ik eh...Nou, kom, ik ga weer op huis aan.' Hij draait zich om en loopt snel van de man vandaan die hem argwanend nakijkt. 'Ik geef het op,' zucht hij als hij voor de tweede keer zijn voeten zeiknat voelt worden. Op dat moment ziet hij iets wits liggen. Het zal toch niet? Zijn hart bonkt in zijn keel en hij versnelt zijn pas. Ja hoor, daar ligt het. Het witte speelgoedkonijn van zijn één jaar oude dochtertje. Ze zal er vannacht niet mee kunnen slapen, maar dat geeft niet. De lievelingsknuffel is gevonden, ze kan stoppen met huilen en papa's hoofd wordt niet afgebeten door de zwaar overspannen moeder.