De treden trilden onder Eva’s rennende voeten. Ze zuchtte terwijl haar ogen het opgemaakte bed aftastten. Vruchteloos zocht ze onder het kussen. De dekens openslaan leverde niets op. Een kijkje onder het bed evenmin. Op de berichtjes naar haar man kwam geen antwoord. De minuten tikten weg en onrust had het van Eva’s zekerheid overgenomen. Ze ging tegen de muur staan, handen onder haar billen, borst vooruit. Vier keer trok ze met lange halen lucht door haar longen. Met de grootste nauwkeurigheid reconstrueerde ze de film van de avond voordien. In de cinema achter haar oogleden zat ze op de eerste rij. Van de werkkamer was het naar de dressing gegaan. Van dressing naar badkamer en van badkamer naar keuken. Daar had ze nog een glas melk gedronken. Meteen na de melk was ze gaan slapen. Ze herinnerde zich niet dat ze het mapje van de keuken naar elders had verhuisd. Eva haastte zich opnieuw naar het aanrecht en onderzocht voor de derde keer minutieus elke centimeter. De map had een blauwe, gelamineerde voor- en achterkant en was even opvallend als de hoogtepunten die hij bundelde. Ze opende de koelkast, hoopte tegen beter weten in dat haar diploma’s en projecten zich ergens tussen de kaas en vissla verscholen. Haar handen gleden over de hoge kast in de eetkamer, haar blik over het tafellaken. De ontbijtset die haar man had klaargezet, wachtte eenzaam op een boterham en koffie. Eva keek naar de mok en voelde weer hoe ze lachte toen Peter jaren geleden voor haar had geknield in een plas bij de Eiffeltoren. De mok was het in krantenpapier gewikkeld cadeautje dat zij toen proestend in ontvangst had genomen. De chaos van de ochtend leek haar hoofd te verlaten toen ze het opschrift streelde. I love you, crazy girl. Ze vond een roze briefje binnenin en vouwde het open: “Veel succes, lieverd. Jij bent de kandidaat der kandidaten. Go get the job! Zoen op je neus. xxx PS Het mapje heb ik al in de auto gelegd. Zo kan er niks meer verkeerd lopen! Toitoitoi!”