#19 Zoektocht

Je bent nieuw. Sinds gisteren bij ons aangekomen. Welkom. Een intrigerende post. Ik kan de eindjes niet aan elkaar knopen en doe daarom een slag. Is er een piepklein vogeltje verdwenen? Een baby-agapornis? [Op het puntje van mijn tong. Ingeslikt. Uitgepoept. Weggespoeld.] François Mitterand's laatste maaltijd was een ortolaan. Verdronken in Armagnac en in de hete oven geroosterd. Dat zou dan bovenstaande zin van je verklaren. Ik geef het op. Je zal me moeten helpen :-).

Een goed geschreven spannend verhaal. Ik werd meteen meegetrokken het verhaal in. Ik moet toegeven dat ik niet kan achterhalen wat de HP kwijt is. Ik ben benieuwd (hopelijk is het niet de goudvis).

Oh sorry. Ik had het expres niet gezegd omdat het dan misschien niet meer zo goed klopt (en het einde dan een beetje sneu is :P) Maar het gaat over inspiratie. In algemene zin. Een idee wat aanbelt, maar toch niet zo nuttig is, dus mooi buiten mag blijven staan. Een gedachte, die net zo helder naar voren kwam, maar als sneeuw voor de zon verdwijnt zodra je er aandacht aan probeert te besteden. De droom, die alle oplossingen biedt, totdat je je ogen open doet. Het woord waar je maar niet op kan komen. Misschien was een ongevonden einde mooier geweest: ach, ik kom er later nog wel op ;)

Ik kon ook niet bedenken wat het was. Ik dacht een lens, maar die kan niet dood zijn. Het stukje is vlot geschreven en maakt nieuwsgierig naar de ontknoping.

Ik wist het ook niet. Pakkend geschreven maar het las als verschillende aanwijzingen voor verschillende vermiste artikelen. Een originele invulling maar ik kan de vermiste inspiratie er niet uithalen. Van harte welkom bij de wekelijkse schrijfopdrachten! :)

Whaha, dank jullie. Ik ben hier vooral voor feedback. Mijn zieltje is niet zo teer. Ontknopingen zijn toch de grootste uitdaging waar ik steeds tegenaan loop.

Allereerst natuurlijk welkom op het forum! Ik kon het er eerst ook niet uithalen, maar nu ik het weet kan ik het wél zien. Ik vind het dan ook een herkenbaar stukje. Misschien dat je het duidelijker kunt maken door van het einde een gebeurtenis of een situatie te maken waardoor de hp inspiratie krijgt i.p.v. dat de hp de inspiratie dood aantreft.

Welkom, Gayalnidiya. Je hebt geluk, want degenen die meedoen aan deze wekelijkse oefeningen zijn allemaal geëngageerd en worden iedere keer beter. Dat is natuurlijk voor jou een warm welkomstbad, maar lastig voor zo'n azijnpisser als ik die als een vampier het bloed zuigt uit al die heerlijke onvolkomenheden. Personificeren van een abstract begrip is per definitie moeilijk. Jouw stukje vind ik, slurrrp, te cryptisch. Ik zit zelf ook vaak aan de (te) cryptische kant van spectrum als ik zelf wat probeer te schrijven, dus ik herken wel dat subtiele dat je erin verstopt. Maar iets meer hints bereiken dat de lezer er aan het einde achterkomt (zonder jouw uitleg!) en zichzelf voor de kop slaat dat-ie het niet had gezien. Inhoudelijk: - de linkerhand/rechterhand zijn m.i. niet relevant. - ik zou niet naar cliché verwijzen (daarmee maak je de schrijver zichtbaar; je wilt doorgaans dat de lezer in de scène blijft) - putgaten / goot snap ik niet. Een regenafvoergoot heeft toch zelf putten? Of bedoel je een goot, afgedekt door een rooster? PS: laat je niet ontmoedigen door mijn commentaar. Ik vind je verhaal als eerste wat ik van je lees, beslist niet slecht. Slurrrp.

Hoi Leonardo, Bedankt voor je reactie. Het ontmoedigt me zeker niet. Integendeel. Ik weet dat ik in het algemeen een vrij vlotte penpabbel heb (ook als het niet om creatief schrijven gaat), maar als ik écht wil leren schrijven, moet ik mezelf laten zien. En ik leer niets van lieve mensen die het allemaal maar prima vinden, toch? Ik hou van feedback, van kritiek, omdat het me uit mijn comfortzone van de onzichtbaarheid haalt. Veel 'kritiek' kan ik zelf ook wel bedenken, maar ik weet pas of ik te mild of te streng bent voor mezelf, als ik hoor wat anderen er oprecht van vinden. Dus alsjeblieft, wees zo rechtdoorzee als je kunt en wilt zijn. Ik ben een zeer beginnend schrijver, en nog sterk op zoek naar mijn voorkeuren, mijn genre, mijn stijl en mijn eigenheid. Dus als ik schrijf, worstel ik soms inderdaad bijvoorbeeld met wat wel of niet relevant is. Die handen bijvoorbeeld zijn een leuke. Ik had eerst: ik lig op mijn handen. en toen was mijn hand ineens aan het tikken. ik probeerde het uit, en dat ging toch vrij lastig. Dus vond ik dat ik het moest specificeren. Met een minder mooi resultaat dus, volgens jou ;) En cryptisch ja.. dat is waarschijnlijk mijn grootste uitdaging. In mijn hoofd klopt het. Ik weet dat dat voor de buitenwereld niet zo is. Maar waar ligt de grens tussen 'hints' en voorspelbaarheid? Voor mijn gevoel geef ik al snel teveel weg namelijk. Maar heel eerlijk: deze allereerste poging was ook maar om gewoon even te zien of er überhaupt wat actieve reacties op zouden komen, want schrijven op een onbeweeglijke muur heb ik al lang genoeg gedaan. Wat is slurrrp?

Ik weet niet of het de bedoeling is dit soort dingen eindeloos te herschrijven, maar ik heb er nog maar een slinger aan gegeven. -------------- Met mijn voorhoofd voorovergebogen, leunend op de knokkels van mijn hand, staar ik naar mijn bureaublad. Mijn vingers tikken ongeduldig op willekeurige toetsen. Zacht genoeg om de letters niet echt tevoorschijn te laten komen. Hard genoeg om wel een typgeluid te maken. Mijn voet tikt in hetzelfde tempo mee. Langs de rand van mijn bureau zie ik mijn been op en neer bewegen. Nee. Hier ligt het niet. Ik sta op en loop naar het raam, omdat dat nou eenmaal vanzelf zo gaat. Starend door het raam, zou je het zomaar kunnen vinden. Ik zie de regendruppels langs het raam lopen, als tranen langs het gezicht van een huilende kleuter. Tranen, tsja. Een traan had ik al. Maar wat moet ik ermee? Nee. Door het raam, daar ligt het ook niet. Dingdong. Een gedachte dient zich bij de voordeur aan. Wat zal het zijn? Ik probeer door het raampje te gluren. Ik zie een vaag silhouet, net zo nieuwsgierig terug naar binnen staren. “Laat je me nog binnen, of niet?” “Heb je het?” “Heb ik wat?” “Je weet toch?” Als je nu aanbelt, dan kun je het maar beter bij je hebben. Maar meestal gaat de bel voor iets anders. De was, de boodschappen, iets op het werk terwijl het mijn vrije dag is. Niets wat ik nu nodig heb. Ik ben het kwijt. Daarnet had ik het nog, maar nu ben ik het kwijt. Het kan niet ver weg zijn, maar toch is het dat. Mijlenver op reis. Het lag op het puntje van mijn tong. Maar ik heb het ingeslikt. Uitgepoept. Weggespoeld. Ik kijk weer naar buiten. Misschien valt het met de regen uit de lucht. Te pletter op de grond. Of in de sloot. Ik loop met mijn visnet naar buiten. Kaplaarzen en regenjas aan. Ik kijk door de afvoergaten in de goot. Daar zie ik hem liggen. De volgende zin. Ik kan er niet bij, maar dat geeft niet. Ik kom er zo wel op.

Hallo! Gedurende je hele stukje had ik de 'inspiratie' wel door - tot je laatste zin. Ik begreep niet hoe je in de goot kon zien dat het dood was, dus dacht ik dat 't ik 't mis had ;) Misschien had je HP nog wat langer moeten wachten voordat het gevonden kon worden? Ik vond het leuk dat er iemand aanbelde en dat je vroeg of 'ie 't dan bij zich had, maar vroeg me wel af wie dat nou was uiteindelijk. Aangezien die persoon graag naar binnen wilde, was het geen bezorger ofzo, neem ik aan. Succes verder!

Hoi Het idee vind ik leuk, maar enkele dingen begrijp ik niet. In principe wil je dat de lezer er zelf achter komt dat het de inspiratie is die je kwijt bent. De inspiratie = ZIJ. Toch spreek je de hele tijd over HET. Mocht je over haar of zij spreken, dan zou dit voor de lezer al veel meer een hint geven. (Ok, ik zie nu dat het in de herschrijving niet meer gaat over inspiratie, maar over een zin > dus, niet zij of het, maar HIJ/HEM gebruiken in de tekst) >> ik vind het nu wel veel beter, nu er effectief gezegd wordt wat je zocht. Leuk einde. Ik zoek haar. Waar is ze? Ligt ze boven? Ah, gevonden, hier is mijn man. --> de lezer is hier de hele tijd in de waan dat we op zoek zijn naar iets vrouwelijks. Het gaat telkens over iets abstracts, maar dan plots ZIE je je verloren iets staan, heeft het een silhouet, kijkt het naar je terug, kan het aanbellen, spreekt. Dit vind ik persoonlijk verwarrend. Jij hebt ons nu verteld dat het over inspiratie gaat, maar uiteindelijk weet de lezer dit niet. Bij het beoordelen ga ik er hier vanuit dat ik het niet weet. Hier zou ik het logischer vinden dat je misschien wel denkt dat er wordt aangebeld, dat je de deur opent en er staat niemand. Mogelijk zie je haar nog net weglopen, je hebt haar weer niet kunnen vangen. Dan blijft het abstract. Je geeft een voldongen feit: Maar ik heb het ingeslikt. Uitgepoept. Weggespoeld. Dit is er gebeurd, niet misschien gebeurd. Van weggespoeld tot plots uit de hemel vallen, bedoel je hier dan een heel proces van verdamping? Ik zou dan persoonlijk 'Verdampt' plaatsen tussen weggespoeld en 'misschien valt het met de regen'. Dat verdampen wijst ook eerder naar iets abstracts. De overgang naar te pletter vind ik anders te ver gezocht. Je gaat over te pletter spreken, dan denkt de lezer weer aan een voorwerp (nog steeds in gedachten houdend dat je lezer geen idee heeft dat het over inspiratie gaat he, want hij weet dit niet). Persoonlijk zou ik de te pletter op de grond weglaten en het op die sloot houden, uiteindelijk ga je ook vissen. TAAL voorhoofd voorovergebogen > voor / voor > beter gewoon hoofd (achterhoofd kan moeilijk) typgeluiden > geluiden > welke geluiden anders? rechterhand > moet niet (je zegt ook niet 'ik schreef een brief met mijn hand', uiteraard) Je zei 'kom maar op met de kritiek' (of iets dergelijks), dus ziehier. Het is uiteraard een persoonlijke visie. In elk geval vind ik het wel een leuk en atypisch stukje qua inhoud en in die ZIN dus wel geslaagd.

Een idee wat aanbelt, maar toch niet zo nuttig is, dus mooi buiten mag blijven staan. Een gedachte, die net zo helder naar voren kwam, maar als sneeuw voor de zon verdwijnt zodra je er aandacht aan probeert te besteden. De droom, die alle oplossingen biedt, totdat je je ogen open doet. Het woord waar je maar niet op kan komen.

Allereerst: Gaya van harte welkom. Leuk, dat je de schrijfgroep komt versterken. Ik heb niet alle posts gelezen op jouw inzending, maar bovenstaande quote vond ik treffend. Je beschrijft hier ongedwongen de elementen van inspiratie. Ik denk dat wanneer je dit ter voorbereiding voor jezelf op papier had gezet en deze elementen in je verhaal had verwerkt, jouw tekst minder cryptisch geweest zou zijn. Bovendien met een beetje schaven en omzeilen van clichés, hebben bovenstaande zinnen de potentie van een juweeltje. Het is inderdaad lastig ongrijpbare materie als een zoekgeraakt 'object' te beschrijven. Ik heb voor deze opdracht 'innerlijke kracht' als 'object' gekozen. Doelbewust heb ik het ongrijpbare in de tekst benoemd, om -inderdaad- de valkuilen van een cryptische tekst (dat snel neigt naar zweverig) te vermijden. Mijn focus heb ik daarbij gelegd op de beschrijving van de aanleiding van de zoektocht naar de innerlijke kracht. Tot slot wens ik je een leuke, leerzame tijd hier op SOL toe. En, ik kijk uit naar je volgende inzending! Groet, Joanne

@Gaya - slurrrp is het geluid van mijn bloedzuigerij. Heeft verder geen betekenis.

Een idee wat aanbelt, maar toch niet zo nuttig is, dus mooi buiten mag blijven staan. Een gedachte, die net zo helder naar voren kwam, maar als sneeuw voor de zon verdwijnt zodra je er aandacht aan probeert te besteden. De droom, die alle oplossingen biedt, totdat je je ogen open doet. Het woord waar je maar niet op kan komen.

Ik denk dat wanneer je deze elementen in je verhaal had verwerkt, jouw tekst minder cryptisch geweest zou zijn. Bovendien met een beetje schaven en omzeilen van clichés, hebben bovenstaande zinnen de potentie van een juweeltje.

Absoluut waar. Deze zinnen zijn zeer mooi en bruikbaar!! Ze verduidelijken veel en verklappen zeker niet alles.