"Buurman en Buurman" Als de livestream op mijn laptop voor de zoveelste keer deze minuut vastloopt, besluit ik het op te geven. Laat maar. Dan niet. Volgende keer beter, zou mijn moeder zeggen. Ik zoek mijn vuile vaat bij elkaar en laat mijn soepkom balanceren op een onbijtbordje. De laatste keer dat ik achter mijn bureau vandaan kwam om de afwas te doen is ook alweer even geleden. Terwijl alles rinkelt en schudt loop ik naar de keuken en bereik nog net op tijd het aanrecht om te voorkomen dat mijn IKEA-servies de grond raakt. Buiten is het nog altijd stil. Eerst afwassen? Of eerst verder met de schoolopdracht waar ik al drie uur –inclusief het livestreams verversen- mee bezig ben? Ik laat het koude water de korrels hagelslag in bruine pap veranderen en slof terug naar mijn naar tomatensoep ruikende slaapkamer. Voor de zekerheid heb ik het raam op een kier gezet. De vorige drie wedstrijden hoefde ik niet eens te kijken om de stand te volgen, maar deze keer is het akelig stil gebleven. Afgezien van de oeeeh’s en aaaah’s houden mijn buren zich rustig. Ik geef mijn laptop nog één kans om me een meelevende burger te laten voelen en sla als dat niet lukt een willekeurig boek open. Nog geen letter later klinkt er een klap op de muur. ‘Jaaaaaaaaaa!’ galmt de stem van mijn buurman door de dunne flatwand. ‘Goaaaaaaaal!’ Ik veeg mijn boek van het bureau en tik struikelend over mijn eigen vingers "www.NOS.nl" in. Het beeld, eerst wazig, dan scherp, toont me de tussenstand: 1-1. ‘En nu wordt het echt spannend, dames en heren. Zal Nederland-? Zouden ze echt nog-?’ Ik hang zo dicht op het scherm dat ik er hoofdpijn van krijg en zucht als het beeld na nog geen drie minuten weer op een naar zijn knie grijpende voetballer blijft hangen. Er zal toch wel niets meer gebeuren, zeg ik tegen mezelf. Maar terwijl ik mijn boek weer van de grond raap, de goede bladzijde opzoek en me weer over de letters buig, bewijst mijn buurman me het tegendeel. 2-1.