Op facebook krijg ik een uitnodiging van het buurtcafé voor de volgende wedstrijd van Nederland. In een opwelling druk ik op deelnemen. Af en toe lees ik er op zaterdagmorgen de Volkskrant. De koffie is altijd goed. Soort van zenuwachtig loop ik zondagmiddag naar het café. Er is een groot scherm opgesteld en een rijtje statafels. La chouffe van de tap. Nog voor de aftrap heb ik er twee op. De Poolse barvrouw loopt rond met een plankje worst en blokjes kaas met een Hollands vlaggetje. Ik knik en knaag op de kaas. Het vlaggetje piek ik weg. Achterstand. Dit gaat niet goed komen. De Poolse komt naast me staan – op het plankje ligt nog één blokje kaas, het vlaggetje is scheef gezakt. 'Hoe heet je eigenlijk? vraag ik. 'Agnieska.' 'Zo, mooie naam.' De minuten verstrijken. Ik geloof er niet meer in en kijk naar Agnieska. Haar ogen flonkeren als de stervende sintels van een haardvuur. 'Yeah,' roept ze. Ik kijk naar de herhaling. Ze kust me op mijn wang. 'Het kan nog, het kan nog...' Mijn oren tuiten. Mijn wang gloeit. Agnieska. Dan valt Robben. Penalty. Agnieska slaat een kruis als Huntelaar uithaalt. 'Yeah...' Ze springt tegen me op en slaat haar benen om me heen, een knie kruipt naar mijn lies. 'Zo...' zegt ze. Het is mijn beurt om haar te zoenen. 'Je bent toch Pools,' zeg ik. 'Iek ben Hollandse keworden.' Het scherm zwijgt. De muziek begint te denderen. 'Kom ie zaterdag weer?' vraagt ze. 'We hebben de ienkomsten hard nodig.' 'Misschien,' zeg ik.