In het café kun je een speld horen vallen. Vlak na de 0-1 van die verdomde Mexicaan was de sfeer nog vrij goed, maar nu het laatste fluitsignaal van de scheidsrechter nadert, wordt het steeds stiller. Dit kan toch niet? Elk land is toch ondergeschikt aan Nederland? Die overtuiging lijkt ondertussen te hoog gegrepen. Hoewel... Is het een illusie dat Mexico steeds verder terug wordt gedrongen, of is het allerlaatste sprankje hoop toch nog niet vervlogen? Het laatste blijkt waar. Wanneer ‘Ons Wesley’ de bal eindelijk op de goede plek krijgt, is de hoop op winst volledig terug. Zes minuten komen er bij. Dat lijken er heel wat, maar ze zijn toch geen garantie voor een doelpunt. En al zeker niet als te bedenken valt dat Oranje in de vorige négentig minuten nog maar eenmaal kon scoren. Maar in het café lijkt niemand daar aan te willen denken. Verschillende namen worden gescandeerd in de ruimte die voor enkele gevoelige oren te klein is geworden. Zou het dan toch nog kunnen? En dan gebeurt het. De Mexicanen staan constant in de weg en als er dan een Nederlander struikelt over een Mexicaanse knie die toevallig net in het strafschopgebied rondhangt, ziet de scheidsrechter maar één waardige straf. Oranje mag het eens proberen vanop elf meter. In het café en ver daar buiten wordt alvast gejuicht. Niemand kan zijn voorpretjes bedwingen. Natuurlijk gaat die bal er in! Toch? En inderdaad. Even nadat het toestemmende fluitsignaal van de scheidsrechter het café binnengedrongen is, wordt de bal keihard in het doel getrapt. De winst is eindelijk binnen. Als het even later het eindsignaal geklonken heeft, ontploft heel het land. Figuurlijk dan toch. Maar als Oranje dit vuurwerk op het voetbalveld nog even volhoudt zal na de finale in Nederland ook letterlijk menig vuurpijl de lucht in geschoten worden.