Focus 'Nee, ik kijk echt thuis!' Ik smijt de woorden er op een besliste toon uit. De drie vorige wedstrijden moest ik op een vol luidruchtig terras zien. Maar ik ben een liefhebber van het spel, niet van de sfeer die op dat moment rond de kroegen hangt. Ik wil het geschreeuw om een penalty niet horen, als ik al gezien heb dat er sprake is van een schwalbe. Ik heb geen zin in de in bier gedrenkte patriottische opinies die gespeend lijken van iedere vorm van realistisch waarnemingsvermogen. Bovendien wil ik mijn mening over de gespeelde wedstrijd zo snel mogelijke ijken aan de analyses die onmiddellijk na de wedstrijd door de diverse zenders ingeschakelde deskundigen gegeven worden. Door alcohol bezwangerd juichgezang of geweeklaag in de publieke ruimte maakt dat tot een onmogelijkheid. Gelukkig was mijn schoonvader, haar bron van wijsheid, vanmiddag even op bezoek. Hij deelt mijn mening. Op dit punt althans. Echte kenners kijken thuis. Misschien geeft ze daarom wel toe. Enigszins mokkend, dat wel. 'Maar als we de kwartfinale halen, ga je weer mee.' Ik knik ter bevestiging van het eenzijdig vastgestelde compromis. Komt tijd, komt raad. Desnoods vraag ik haar vader weer even om langs te komen. Tijdens de wedstrijd houd ik whatsappend contact; masserende goedmakerij. Als vlak voor de achtentachtigste minuut de bal klaar wordt gelegd voor de hoekschop, sein ik 'Nu!'. Het is de overtuiging die Wesley op dat moment op het veld deelt met Vlaar. Het is de zekerheid die je als toeschouwer alleen kan overvallen als je in volstrekte afzondering één wordt met de wedstrijd. Enkel dan krijg je de voorspellende gave voor het verdere verloop onder de knie. Als ze twee uur later licht aangeschoten thuiskomt en mij glimmend van geduldige zelfgenoegzaamheid op de bank aantreft, laat ze een door verbazing ingegeven toegeeflijkheid zien. 'Ik wil weten hoe jij dat kon weten! De volgende wedstrijd kijken we hier! Samen!' Ik glimlach instemmend. Leuk experiment. Kijken of het ook zo werkt als we met z'n tweeën kijken.