Ik denk, ik probeer eens wat anders ;) Ik hou niet van voetbal, heb het ook nooit gedaan. Als we het moeten spelen tijdens gym sta ik in het doel, dan hoef je niet te rennen. Maar zodra de bal eraan komt, ben ik weg, bang voor de grote jongens die snoeihard op me schieten, zonder genade. Naar voetbal kijken is al helemaal drama. Tweeëntwintig jongens die achter een balletje aanrennen en deze in een soort groot visnet proberen te schieten. Soms gaat er eentje liggen en in een paar gevallen doen ze dit zelfs met behulp van de tegenstander. Af en toe gaat de bal er nog in ook. De supporters springen op, de trainer komt zijn hokje uit en alle spelers rennen uitgelaten achter elkaar aan, wanneer ze, eenmaal bij elkaar aangekomen, uitgebreid gaan knuffelen. Voetbal is niks voor mij, het WK daarentegen is wél interessant. Plotseling weet ik wat buitenspel, een ingooi en een penalty is. Ik snap dat een corner en een hoekschop hetzelfde betekenen en, belangrijkste van alles, ik snap dat ze na de rust op de andere helft spelen. Ik kleur mezelf, samen met vele andere Nederlanders, oranje en juich voor ‘onze’ jongens, terwijl ik uitslagen voorspel en ongegeneerd commentaar lever op Louis van Gaal en de voetballers zelf. Zo zat ik die bewuste zondag ook voor de televisie, samen met mijn moeder. Ik had de moed al bijna opgegeven en was mijn interesse al verloren. Bovendien vond ik het een flutwedstrijd. Tot de 88e minuut, Wesley Sneijder schoot hem erin in één strakke lijn. Ik veerde op, Louis van Gaal begon er weer in te geloven en alle spelers doken enthousiast boven op elkaar. Vanaf dat moment werd het spannend. ‘We’ konden nog altijd winnen, ‘we’ hadden nog altijd een kans. Met mijn kin op mijn opgetrokken knieën keek ik met half dichtgeknepen ogen verder. Een penalty kwam. Klaas-Jan Huntelaar, mijn ultieme favoriet, mocht hem nemen. Ik kneep mijn moeder fijn, hoorde het gejuich en sprong triomfantelijk op. Ik, als echte kenner, had immers altijd al beweerd dat zodra Huntelaar erin kwam, de doelpunten vanzelf zouden komen.