We staan in een rijtje te pronken, mooi opgepoetst en vol verwachting. Het is vroeg in de ochtend, de winkel is net geopend en de eerste klant van de dag komt binnen. De man vertelt de winkelier dat hij op zoek is naar een fiets: de beoordeling begint. Het is een grote, gespierde man, zijn ogen flitsen heen en weer. Onder zijn arm draagt hij een gele bouwvakkershelm. Persoonlijk hecht ik niet zoveel waarde aan kracht, maar ik weet dat mijn buurman klanten altijd beoordeelt op spieren. Ik werp een blik opzij en de fiets staart inderdaad met fascinatie naar de sterke armen en de grote handen. Kort overleg binnen de groep en het is besloten: mijn buurman gaat met hem mee. Natuurlijk geven we de bouwvakker de illusie van de keuze. Tevreden fietst het nieuwe duo de straat uit. Mijn buurman heeft weer een doel in zijn leven en zonder te aarzelen legt hij zijn leven in de stevige handen, ervan overtuigd dat deze man hem lang in leven zal laten. Voor mij zijn ogen het meest belangrijk. De manier waarop een klant de winkel door kijkt zegt veel over leefstijl en oplettendheid. Als ik Emma voor het eerst in de ogen kijk weet ik dat ik met haar mee zal gaan. Ze kijkt de winkel rond met heldere ogen, rustig neemt ze alles in zich op. Langzaam laat ze haar blik over alle fietsen glijden, geen detail ontgaat haar. Haar blik rust op mij en ook al ken ik haar nog maar net, ik voel dat ik haar kan vertrouwen. Ik kies voor haar, en weet dat ik gered ben. Deze dame zal ik vergezellen op haar reizen door de stad, ik zal haar dienaar zijn en zij zal mij veilig houden. Ik heb weer hoop: ik zal leven.