#16 Een fiets met karakter

Daar heb je haar weer, de wildebras. ‘Stomme fiets,’ snauwt ze, terwijl ik een trap krijg. Nogal dom van haar, want ik kan beter zonder haar dan zij zonder mij. ‘Verdorie, de achterband is bijna leeg.’ Ze draait zich om en grijpt de fietspomp. Vanavond gaat ze naar een feestje heb ik in het fietsenrek van de school gehoord. Ze had de band trouwens wel eerder mogen oppompen. Ik word helemaal door haar verwaarloosd. Een schoonmaakbeurt heb ik nog nooit gehad. Kijk eens aan, de dop van mijn fietsbel wordt zelfs aangedraaid. Nu klink ik niet meer als een krassende kraai als ze belt. Haar vader komt de schuur binnen en zegt: ‘Zorg er wel voor dat je vanavond voor twaalf uur thuis bent.’ ‘Dat is een tijdstip voor kinderen.’ ‘Precies.’ ‘Stomme ouders,’ foetert ze als haar vader weg is. Ze knijpt zowaar in mijn voorband. ‘Nog lucht genoeg,’ mompelt ze. Dat ben ik niet met haar eens. Ze is een mooie meid met haar lange, blonde krullen. Helaas is haar karakter minder mooi. Ik besluit om haar vader een handje te helpen. Als ze op de fiets stapt, laat ze zich zoals gewoonlijk met een plof op het zadel vallen. Dat is geen prettig gevoel. Op het moment dat ze naar links wil, rijd ik rechtdoor. Als ik bij de volgende afslag ook niet gehoorzaam, scheldt ze mij verrot. Nooit eerder heb ik haar de verkeerde richting opgestuurd, omdat ze nog maar vijftien is. Pubers doen nu eenmaal domme dingen. Als ze remt, weiger ik. Als ze sneller wil fietsen, houd ik het tempo tegen. Wel houd ik rekening met het verkeer, zodat haar geen ongeluk overkomt. Alle straten van de stad loods ik haar door, behalve de straat waar ze heen wil. Een paar uur later zet ik haar weer voor haar huis af. Ik hoop dat haar ouders me dankbaar zijn.