'Je drinkt teveel,' had de huisarts gezegd. Hij moest iets doen aan zijn conditie. Net toen de arts over een racefiets begon, dacht Harry aan zijn twee groene kratten achter in de auto. 'Biertje?' zei hij tegen iedereen die na vijf uur zijn huis met oranje vlaggetjes betrad. Voor de gezelligheid deed Har mee, zo was Harry, dat zat in zijn karakter. De buurvrouw tikte op het keukenraam. 'Zal ik een bakkie zetten,' zegt ze terwijl ze het onderste stukje van de filter dubbelvouwt. Harry hangt tegen het aanrecht. 'Ik was bij de dokter, ik ben te dik en ik moet stoppen,' zegt hij terwijl hij wijst naar de kratten op de keukenvloer staan. Ik moet fietsen.' 'Kijk, hij heeft gelijk Har. Weet je, ga fietsen. Van Jan staat die Gazelle fiets nog in de schuur, gaan we met de fietsbond, daar was Jan lid van. Ga ik mee. Leuk toch? Dit weekend is er een tochtje. In de polder. Het is goed voor je Har, doe het nou maar.' En zo zat Harry op zaterdagmorgen al vroeg na jaren op een fiets van Jan. Ze waren met z'n tienen. Ze moesten allemaal een rood petje op, dat was veilger. Raakten ze elkaar niet kwijt. En naar elkaar roepen als er iets was. Hij voelde meteen al dat het een foute beslissing was, toen hij zijn derrière op het zadel plaatste. Het deed pijn. Zijn benen krampten al na vijf minuten. Het klamme zweet stond op zijn bovenlip en zijn handen trilden. Het rode petje stond hem niet. Zijn voeten schoten steeds van de pedalen af. De bocht was naar links. Toen was het gebeurd. Ze hadden geroepen, alle negen. Harry was gevallen.