Tussen vele anderen zag ik je staan, verstopt tussen van die moderne dames- en herentypes. Jij blonk uit in je eenvoud en je gewaagde paarse kleur. Nee, geen toeters en bellen, zoals die schreeuwerige types die jou omringden. Nou ja, één bel dan. Ik wist het meteen: ik wilde jou. Samen verkenden we de wereld langs steile en onbegaanbare wegen. Je bracht me naar de resten van de Berlijnse Muur, de ongerepte natuur van het Zwarte Woud en de culturele rijkdom in Rome. Nooit heb je me in de steek gelaten. Telkens weer wachtte je op me wanneer ik je even of voor langere tijd achterliet. Het is nu tijd om een laatste keer afscheid te nemen. De overbelasting en jouw leeftijd zijn niet langer op te lappen met een schroefje, boutje of een nieuw tandwieltje. Het spijt me. In de schuur staat je opvolger; jong en vitaal. Maar waarom ga ik dagelijks nog steeds met jou naar mijn werk? Zijn het de kostbare herinneringen die je me bij elk piepje en kraakje bij elke trapaanzet weer influistert? Ik zou de blits maken met de nieuwe Gazelle: snel en elegant. Misschien geeft het me een duwtje in de rug om die wielrenner, die me vijf ochtenden per week in het voorbijgaan groet, eens aan te spreken. Maar, jij gaf me vleugels, ook zonder de wind in mijn rug. Wat denk je? Zullen we het nog een jaartje uitstellen? Houd jij je dan kranig? En, niet piepen wanneer we weer naar de fietsenmaker moeten! Hij is zorgzaam, hoor!