Op weg naar huis Ze was mooi, maar in de ogen van haar echtgenoot waarschijnlijk op haar retour. Hij kende hem. Nou ja, 'kennen' was een groot woord. Hij kwam vaker lunchen of dineren met zijn scharrels die steevast twintig jaar jonger waren. Af en toe, at hij hier met haar. Altijd hetzelfde patroon. Zij kwam eerst, rond achten, waarna het overdreven geronk van de Maserati, rond half negen, zijn komst aankondigde. De laatste maanden was het steeds vaker voorgekomen dat hij haar rond die tijd naar haar mobieltje zag grijpen en dat ze na het gesprek besteld had en verzocht had om het tweede couvert af te ruimen. De trieste glimlach, waarmee ze dat vroeg, was op die avonden het laatste beeld dat hij voor zich zag voor hij in slaap viel. Steeds vaker hadden ze gesprekken, tussen het toetje en de afsluitende espresso. Aanvankelijk over het weer, daarna over de stad, de dag, hobby's, interesses en het leven. Steeds vaker werden de gesprekken langer en vroeg ze steeds later om een taxi. Steeds vaker zag hij haar echte glimlach die pas bij haar afscheid weer vergezeld leek te worden door een pijnlijk besef. De slaap kon hij na die avonden steeds moeilijker vatten. Hoeveel hij daarna nog at, dronk of las. Hoe lang hij ook nog TV keek, het kriebelende gevoel in zijn buik manifesteerde zich met een heftigheid die hij sinds zijn tienerjaren niet meer gevoeld had. Nu voelde hij hoe de greep van haar hand zich verstevigde rond zijn middel. De motregen maakte dat de straatstenen spiegelend oplichten. Hij hoorde haar tevreden lachen, zachtjes, bij iedere verkeersdrempel waar hij zo rustig mogelijk overheen probeerde te fietsen. Bij het laatste stoplicht wreef ze haar hoofd tegen zijn schouder en gooide haar creditcards in een put.