Het was een stalen ros zoals ze niet meer gemaakt worden. Een loodzwaar zwart frame, beige banden en uiteraard de volslagen onpraktische klapstandaard. Geen versnellingen, geen handremmen. De enige echte omafiets, want geërfd van mijn oma. Volgens de overlevering heeft Opa achterop gezeten toen hij op hun allereerste afspraakje, een fietstochtje naar het Schildmeer, een klapband kreeg. "Kon hij me lekker vasthouden en niemand zei d’r wat van," vertelde Oma met een schalks lachje. Als ik ging logeren mocht ik op de fiets van Oma rijden, zelfs toen ik te klein was om op het zadel te zitten en staand op de trappers vervaarlijk door het dorp zwalkte. Toen Oma overleed, was de fiets voor mij. Ik deed alles met dat ding. Alle uithoeken van de stad heeft hij gezien. Vriendjes zaten net als Opa achterop en sloegen hun armen om me heen. Tot ik de ware tegenkwam. Er kwam een dochtertje en ik installeerde een kinderstoeltje op de bagagedrager. Mijn tweede dochtertje hing ik aan het stuur. Mijn fietsreparateur Herman (spreek uit: “Herreman”) heeft door de jaren heen goed aan Oma’s fiets verdiend. Zag ik die fiets, dan zag ik mijn leven. Tot vandaag dan. Ik kijk mismoedig naar de verwrongen hoop staal die half onder de vrachtauto uitsteekt. “Dat scheelde niks, mevrouw. ’t Is dat ik al moest remmen. Een flinke sprong die u daar maakte.” “Beter mijn fiets in puin dan ik,” zeg ik dapper, maar ik moet de woorden naar buiten persen. Wat moet ik nou zonder Oma’s fiets? “Ach mevrouw, voor honderd piek koopt u een gloednieuwe.” De tranen schieten in mijn ogen. Ik kijk hem aan. “Kunt u een stukje achteruit rijden?” Even later trek ik het wrak van Oma’s fiets naar de kant van de weg. Herreman kan wel een uitdaging gebruiken.