Weet je nog dat ik mijn nagels dezelfde kleur metallic blue had gelakt als jouw stropdas? Dat was het enige dat we hadden gecoördineerd. Dat is ook de herinnering die me door de jaren heen het meest bij is gebleven, het moment waarop ik mijn nagels aan het doen was voor de spiegel in het hotel in Melbourne. Jij had een kamer in een ander hotel: je mag de bruid de dag voor je gaat trouwen niet zien. Al die cliché's had je bij je vorige huwelijk in de wind geslagen en dat huwelijk was jammerlijk gefaald. Je wilde niet nog eens falen, zei je. Vijf jaar later zijn we niet meer daar, maar hier. Dat is het nadeel als je met een Australiër aan de haal gaat, een van ons is altijd aan de andere kant van de wereld, ver weg van alles en iedereen. Jarenlang was jij dat. Het was jouw keuze. Ik wilde terug, jij had behoefte aan verandering. Win-win, vonden we allebei toen. Wie had gedacht dat je halsoverkop terug zou gaan, omdat er terminale borstkanker bij je dochter was vastgesteld net nadat ze haar eenentwintigste verjaardag had gevierd? Ik kon niet mee, want ik zar in de laatste fase van mijn zwangerschap. Ons eerste kindje, een jongetje, kent zijn papa niet. Mijn huis is hier. Mijn thuis is waar jij bent. Maar waar ben jij? Te laat realiseerde ik me dat het enige dat je hebt achtergelaten je metallic blauwe stropdas is...