Mijn lief, Is dat raar om je zo te noemen? Mijn lief? Merkwaardig is het zeker. Vooral als een sloerie het je schrijft. Maar het is de waarheid: je bent mijn lief. Berouw komt na de zonde. Gebroken servies is te vervangen, maar zijn de scherven van je ziel nog te lijmen? Is het te laat? Zal je me ooit nog kunnen vertrouwen? Zal je me op een dag kunnen vergeven? Zal je eens kunnen begrijpen dat ik mezelf niet was? De hartstocht overviel me, maakte dat mijn verstand buiten spel stond. Mijn spreekwoordelijke prins begeerde me. Hij maakte mij ziende blind. Mijn kijk op jou vertroebelde. Het is geen excuus, er bestaat geen rechtvaardiging voor mijn gedrag, maar toch. De prins bleek een alledaagse kikker. Wij tweeën, lief, waren in al die jaren nooit uitgepraat, maar na een paar dagen had hij al geen gesprekstof meer. Je kan niet de hele dag vrijen, toch? Hij boerde na zijn eerste slok bier en vergat de bril omhoog te doen. Hij snurkte en liet winden in zijn slaap. Net als jij. ’s Ochtends stonk hij uit zijn mond. Jij niet. Natuurlijk ben je geen dooie visjesvreter. Ook al kreeg je dat, en veel erger, keer op keer naar je hoofd geslingerd.. Jij was wie je altijd was. Steeds gewoon mijn lief. De rol van femme fatale bleek me niet te passen. Mijn blik is eindelijk weer helder. Het spijt me . Mag ik thuiskomen? Terug bij jou? Als altijd, jouw lief?