Lieve ik, Jij ontvangt deze brief van mij omdat je me een verklaring schuldig bent, want jij hebt mij met vragen achter gelaten. Waar ging je toen heen? Waar ben je nu? Waarom verliet je mij? Voel je mijn ondraaglijke pijn? Lijd je mee? Jij wordt gemist, door mij. Alleen, zo alleen. En koud, ijzig koud. Die bewuste avond gingen we stappen. Hij was aardig. Zijn aandacht verblindde ons. Eindelijk voelden we ons speciaal. Hij was de broer van Sylvia. Getrouwd. We bleven met hem achter. Thuis wachtte toch niemand op ons. Weet je nog? Hoe de angst ons eigen vertrouwde bed toe-eigende? Zestien jaar waren we continu samen. Onafscheidelijk. Nu incompleet. We hadden het die nacht samen moeten doorstaan. We hadden samen moeten lijden. Toen hij binnendrong, verdween jij. Spoorloos. Kom terug! We moeten het verwerken. Alleen gaat niet. Heb je nodig. Heel erg hard nodig, om van mezelf te kunnen houden. Liefs, Ik