Lieve Johanna, Hier dan eindelijk een brief van mij. Eerlijk gezegd voelt het onwennig om een brief aan jou te richten, al zijn we al jaren aan elkaar verbonden. Denkend aan jou en aan de mooie momenten die we samen beleefden vroeger. Als klein meisje was jij de vrouw die mij altijd opving. Jij was het, die mij zag staan. Daar waar mijn ouders er met hun warmte moesten zijn. Je leerde me zorgzaam en liefdevol te zijn. Het kleine gevoelige meisje, ze was jouw grote trots. Bij jou leek het kwaad niet te bestaan. Lieve oma, weet je het nog? Samen pasta en “dolci” maken in jouw traditionele Italiaanse keuken? Ook na jouw overlijden ben je er nog vaak voor mij en dat laat je weten ook. Wetende dat je altijd naar me kijkt. Je verraad jezelf door de geluiden in huis en ’s nachts ontmoeten we elkaar in mijn slaap. Tot mama overleed en jij ’s nachts zomaar vertrok, om opnieuw niet meer terug te komen en jou niet meer “zie”. Nachtenlang treurnis om plotseling vertrek. Terugdenkend aan vroeger, verandert mijn gevangen gevoel van nu naar het kleine meisje van toen. Zuiver. Vrij en liefdevol, daar waar het kwaad niet bestaat. De sleutel naar morgen is gevonden, die jij gister voor mij hebt achtergelaten. Achterlaten wat geweest is en om de juiste weg naar de toekomst te vervolgen. Volgens het ritueel zou de brief verbrand moet worden om een nieuwe start te kunnen maken. Maar ik weet dat je allang over mijn schouder hebt meegelezen, en we hartelijk moeten lachen om de therapie die jij me hierbij verleent. Veel liefs, Mij.