#14 brief naar huis Mama, Het was niet mijn bedoeling op reis te gaan. Niet alleen. En zeker niet zo ver. Mijn huurcontract liep af voordat zich een geschikte nieuwe plek had aangediend. Twee volle tassen stonden aan weerszijden naast me op de stoep. Het was een mooie zomer waarin witte wolken zich slechts samenpakten om weer uiteen geblazen te worden zonder dat er ooit een druppel regen uitviel, dus leek me dat een mens het heel wat slechter zou kunnen treffen. Mijn reis begon te voet. De straat uit. Hij haalde me in op de fiets en draaide zich om: “Jij hier?” Zijn ogen zeiden alles en meer. Mee achterop. Natuurlijk. Met veel geslinger en te zware bagage. Het leek de ideale oplossing, maar bleek onhoudbaar. Zonder spijt, maar met pijn stonden mijn twee tassen uiteindelijk weer naast me. Weer op straat, weer op pad. Geen idee waarheen en daarom alsmaar door. Weg in elk geval. Steeds verder weg. De zon ging onder en de zon kwam op, wel duizendmaal, totdat op een dag mijn bestemming bereikt was. Geen idee waar. Vreemd gezang klinkt uit vreemde gebouwen. Mensen lopen langs me heen. Ze spreken in klanken die me buitenaards toeschijnen. Een enkeling kijkt me aan, maar zelfs hun blik is niet te verstaan. Mijn haren zijn lang geworden en mijn armen dun. Mijn tassen zijn allang kwijt. Dit is het eindpunt. Waarom verder in plaats van terug? Stom, natuurlijk. Ik had je kunnen vinden, maar zocht de verkeerde kant op. Het spijt mij.