Ze staat voor de spiegel bij de toiletten en probeert zichzelf te bekijken door de ogen van de mensen die straks zullen beoordelen of ze geschikt is voor een rol in ‘Assepoester’. Het hoeft echt niet de hoofdrol te zijn. Een andere rol is ook best. Als het maar niet die van stiefmoeder of een van de stiefzusters is. Zo lelijk is ze nu ook weer niet. Straks zo beheerst mogelijk het lokaal binnen stappen, de mensen achter de tafel een hand geven, gaan zitten en zo rustig mogelijk de vragen beantwoorden. Alle antwoorden zitten in haar hoofd: Plankenkoorts? Ach, een beetje gezonde spanning kan geen kwaad toch? Ervaring? Hoeveel rollen heeft een vrouw van tweeënvijftig al niet gespeeld in haar leven. Affiniteit met toneel? Is het leven niet één groot theaterstuk? Ze opent de kraan en spoelt het koude zweet van haar handen. Zoekt naar iets om haar handen aan af te drogen maar vindt niets. Ze slaat de druppels van haar handen, glimlacht nog een keer naar haar spiegelbeeld en begeeft zich naar de afgesproken ruimte. De deur gaat open en een vrouw roept haar naam af. Ze stapt naar binnen en geeft de aanwezigen een hand. Voelt hoe klam de hare alweer is. ‘Dat zijn geen zenuwen, hoor,’ zegt ze snel. ‘Er hing alleen geen handdoek bij de wastafel in de toiletten.’