Wekelijkse schrijfopdracht #13 - Gebruik van ontkenning

Elk gezin heeft wel zo’n foto. De pasgeboren baby ligt in de armen van de vader, die stralend van geluk naar de camera kijkt. Ze keek naar de foto op haar schoot, haar vader deed dit niet. Hij had haar wel in zijn armen, maar keek nors een andere kant op. Hier sprak geen liefde uit. Hij was kort hierna bij hen weggegaan. Twee emoties streden in haar binnenste om terrein. Ze voelde woede om wat hij had gedaan, maar ze verlangde ook naar hem. Naar zijn liefde, niet dit verstikkende, eenzame, kille rotgevoel wat hij had achtergelaten. Mannen, een slecht onderdeel van haar leven. Haar eerste vriendje liet niks meer van zich horen nadat ze haar maagdelijkheid aan hem had gegeven. Het was voor haar een intense nacht geweest, maar alle telefoontjes en sms-jes nadien werden niet beantwoord. En weer werd ze achtergelaten met die verstikkende stilte waar alleen maar wreedheid uit sprak. Het verbrijzelde haar, keer op keer. Mannen, ze willen seks met je en daarna laten ze je stikken. Ze willen je lichaam, niet wie je bent. Maar hij leek anders. Hij was voor haar opgekomen toen ze tijdens haar shift in het restaurant door een groep jongens continu werd lastig gevallen met schunnige opmerkingen. Hij was zelfs opgestaan en leek bereid met ze te gaan vechten. Ze had zijn gebalde vuisten gezien. Ze legde het fotoboek naast zich neer en liep naar haar balkon om een sigaretje te roken. Een kleine glimlach danste over haar lippen.