Het was een rustige dag vandaag. Het regende zo hard dat zelfs de dronken Engelse toeristen zich niet op straat lieten zien. Rillend schoof ik mijn hemdje iets omhoog, de centrale verwarming leek vandaag niet goed te werken. Ik pakte mijn boek en schoof ongemakkelijk heen en weer op mijn kruk. Het lukte me niet om te lezen. Zuchtend keek ik nog een keer door het raam naar buiten. Prompt keek ik recht in een paar grote bruine ogen, ietwat bozig keken ze me aan. Meteen ging ik rechtop zitten en trok glimlachend mijn hemdje weer iets verder naar beneden. Hij was lang, breed en had van die mooie donkeren krullen. Dit exemplaar was een welkome afwisseling op deze saaie koude dag, mannen zoals hem zag ik hier niet zo vaak. Terwijl ik de deur voor hem opendeed, schatte ik hem in. Dit was duidelijk een macho, een baasje. Nieuwsgierig bedacht ik me wat hij zou willen, zonder twijfel was hij erg doelgericht. Brutaal keek ik hem aan, ‘Waarmee kan ik je helpen lekker ding?’ Hij drukte me naar binnen, gooide de deur dicht en zwiepte het gordijn dicht. Gevoelens van angst en onmacht bekropen me. Ik had het weleens gehoord van collega’s. Vroeg of laat gebeurt het je een keer. De man liet zich in mijn armen vallen en begon onbedaarlijk te snikken.