Ik ruik een vrouw altijd eerst. Meestal is het een frisse zeepgeur of, als ik geluk heb, een zweem parfum. Vrouwen verzorgen zich gemiddeld genomen beter dan mannen. Op vrouwenstemmen raak ik niet uitgeluisterd: hun klank is altijd vriendelijk. Wel vaak bemoederend. Dat begrijp ik wel, maar het geneert me ook. Ze doen dat niet bij andere mannen. De manier waarop een vrouw me aanraakt ervaar ik als stevig, maar minder sturend dan de grip van een man. Vaak fantaseer ik dat zo’n lieve vrouw er meer mee bedoelt dan gewone vriendelijkheid. Dat ze me ook anders wil betasten. Ik uit dat nooit, bang dat ik haar in verlegenheid breng. Andere mannen hebben het gemakkelijker, denk ik; die hoor ik nooit over dergelijke dilemma’s. Ik hoor de trein aankomen. Ik ruik ... “Zal ik je even helpen?” zegt de stem die bij de subtiele parfumlucht hoort. Het timbre van haar stem is warm, uitnodigend ook. Geen goedbedoelde moederpraat. Mijn hart bonst in mijn borst. Ze praat tegen me, zoals ik vrouwen met andere mannen hoor praten. “Het lukt me wel, dank u.” “Geen u, hoor, anders voel ik me zo oud. Ik blijf wel bij je in de buurt.” Ze pakt me bij mijn elleboog, losjes. Lieflijk doch vrijblijvend. Zou ze ...? De trein stopt en de deuren gaan sissend open. Ik tik ritmisch met mijn stok op de grond tot ik de treden voel. De losse grip verstevigt iets. Van mij hoeft ze me niet los te laten.