Ze staat voor me en vertelt me over haar weekend. Hoe ze politieke discussies voerde met haar man, hoe ze het urenlang met haar vader over Wubbo Ockels had, hoe ze heerlijk in de zon heeft gezeten op haar balkon, waarbij de bewoners van haar flat luidruchtig hun auto’s poetsten onder haar voeten. Ik verbaas me altijd over hoeveel ze weet; ook al werkt ze als secretaresse, soms denk ik dat ze als professor beter tot haar recht was gekomen. Moeiteloos lepelt ze de meest uiteenlopende kennis op, over elk onderwerp kan ze meepraten en niet zomaar oppervlakkig, maar in het grootste detail. Jaloers kan ik daarvan worden, van die wereldse mensen die alles interessant vinden, alles onthouden en zich in elke situatie thuis lijken te voelen. Hun kennis is hun metgezel, waar ze ook gaan. En dan opeens valt het me op. Zoals ze hier staat, glimlachend te vertellen over het bezoek van zaterdagavond: ze plukt aan haar t-shirt. Ter hoogte van haar navel pakt ze haar t-shirt vast en trekt het naar voren. Het is subtiel, maar als je het eenmaal ziet, is er geen ontkomen aan: zeker elke minuut wordt de stof even van haar grote, ronde, vettige lichaam afgetrokken, in een laffe poging om de vetrollen op haar buik te verbloemen. Haar BH trekt een diepe lijn onder haar schouderbladen en als ik zo even oplet, zie ik dat ze ook aan de achterkant haar t-shirt op zijn plek trekt. Telkens net even dat rukje. Denkt ze dat ik het niet zie?