Plots gaat het licht in het toilet uit. Hoe lang zit ze hier al? Vijf minuten? Tien misschien? Ze heeft geen idee en het maakt ook eigenlijk niet uit. Zuchtend staat ze op, knoopt haar broek dicht en trekt het toilet door. Met behulp van het licht van haar iPhone doet ze de deur van het slot. Ze ziet de appberichten die binnenkomen, maar negeert ze. Even leunt ze met haar hoofd tegen de koele, witte tegels en duwt dan de klink omlaag. Het licht springt weer aan als ze de deur open doet en ze loopt in twee stappen naar de wasbak. Terwijl ze haar handen wast, vermijdt ze in de spiegel te kijken die boven de wasbak hangt en zo prominent aanwezig is in deze ruimte. Ze weet toch wel wat de spiegel haar laat zien. Een vlekkerig en bleek gezicht. Nog geen twee maanden geleden stond ze hier nog haar make-up aan te brengen. Haar spiegelbeeld liet toen een zelfverzekerde vrouw zien. Ze glimlacht even als ze aan het moment terugdenkt. Ze draait de lekkende kraan zo ver als het kan dicht en pakt een paar grauwe papieren handdoekjes om haar handen aan af te drogen. Ze zucht nogmaals en als ze haar toevluchtsoord verlaat ziet ze nog net zijn laatste berichtje binnenkomen en weet niet of ze nu moet huilen of moet lachen.