Ik keek naar haar vanaf de andere kant van de weg. Haar ranke lichaam met haar lange benen was niet te missen. Ze had niets meer om het lijf dan een wit kanten jurkje met kleine sliertjes op de mauwtjes gespeld. Plukjes blonden haren vielen losjes in haar gezicht. Voor een klein moment meende ik dat onze blikken elkaar kruisten. Die bruine ogen, ik kende ze. Ík was degene die had gezien dat er meer achter zat. In tegenstelling tot haar vriendinnen was zij tattoo vrij, iets wat niet echt gangbaar is onder de mensen van nu zoals zij. Stuk voor stuk hadden de meiden kleine figuurtjes, sterren, en voor mij onbekende talen op hun armen laten tatoeëren. Mij deed het denken aan krabbeltjes die mensen maken terwijl ze bellen of tijdens een vergadering, maar deze meiden hechtten er diepe waarde aan. Ook de jongemannen eromheen hadden er een sport van gemaakt zo uniek mogelijk te zijn in hun ontwerpen en de plekken waar zij deze lieten plaatsen. Goed was je bezig wanneer je iets had waar niemand anders mee rondliep, beter nog was je wanneer jouw tekening een speciaal design was van een ‘creative entrepreneur’ of van een andere zelfbenoemde artiest. May was overduidelijk onderdeel van deze wereld, ze zat er midden in. En hoewel ik er niet in mee kon gaan, enerzijds omdat ik al die regeltjes en nieuwtjes praktisch gewoon niet kon bijhouden, en anderzijds omdat ik daar ook totaal geen interesse in had, hadden zij en haar cirkel een enorme aantrekkingskracht op mij.