Als er iets was waar Isabelle een gruwelijke hekel aan had waren het wel knappe, rijke macho-mannen. Het type dat vrij als een vlinder van de ene mooie vrouw naar de andere fladderde. Er niet voor terug deinsde geld en macht in de strijd te gooien om datgene te krijgen waar hij zijn zinnen op gezet heeft. En leefde in de veronderstelling dat de hele opzet van het universum er louter uit bestond hem te behagen. En Markus Valentino gold zonder de geringste twijfel als prototype van dat - gelukkig niet alledaagse – ras. Het uiterlijk van een God, dat romantische zielen bij bosjes in aanbidding aan zijn voeten deed vallen. Een vermogen dat volgens de geruchten – en die waren er over de meest gegeerde vrijgezel van het eiland meer dan voldoende wist ze – elke verbeelding tartte en die een ander soort vrouw voor hem op de knieën kreeg. En de nonchalante air van iemand die eraan gewend is altijd en overal zijn zin te krijgen, waarmee hij het handjevol niet klein te krijgen vrouwen naar zijn hand trachtte te zetten. Misprijzend keek ze van de andere zijde van de feestelijk versierde tuin toe hoe hij fier als een pauw rond paradeerde te midden een groep kakelende vrouwen, die aan hem vast leken te zitten alsof iemand hen er met secondelijm tegen gekleefd had.