Stel je voor dat je net als ik iets vreselijks op je geweten hebt. Iets zo afschuwelijks dat je het nauwelijks onder ogen durft te zien. Omdat het te afgrijselijk is om te aanschouwen. En stel je dan eens voor dat je met die wetenschap jezelf door elke minuut van de dag heen moet worstelen. Omdat het je geen moment met rust laat. Dan kom je al vrij snel op het punt waarop je nog maar één ding hoopt. Namelijk dat je dood mag neervallen. En ik hoop het niet alleen ik verlang er zelfs naar. Ik ben ruim twintig jaar bezeten geweest. Bezet door de geest van boosheid en verdriet. Maar nu ik 'vrij' ben begint mijn strijd pas echt. Want de gevolgen van de ravage die heb aangericht zijn ronduit desastreus. En de consequentie is dat ik moet leren leven. En deze consequentie dan wel straf zal ik ondanks mijn verlangen naar de dood zonder meer aanvaarden. En wel om één reden..ik heb er spijt van.