Wekelijke schrijfopdracht #8 - Kon ik maar toveren..

Als ik kon toveren zou ik die verschrikkelijke paarse vlek laten verdwijnen. Dat walgelijke gedrocht – al overwoekerd door bacteriën - dat me uitlacht vanaf het tapijt in mijn woonkamer. Gisteravond heeft het hier zijn intrek genomen, nadat een vriendin – chaoot als ze is – in haar melige bui te druk met haar glas wijn stond te zwaaien, waardoor de wijn nu hier op mijn tapijt terecht is gekomen. Ik wilde het nog tegen haar zeggen, “let nou op, ik heb hier net schoongemaakt”. Maar het was al te laat. Ik probeerde mijn paniek niet te laten merken. De avond was op dat moment voor mij verpest. Toen ze wegging heb ik meteen de vlek behandeld met een speciale tapijtreiniger, wat een tijdje moest intrekken. Ik raakte in paniek toen ik merkte dat de vlek weer zichtbaar werd door de tapijtreiniger heen. Als een boosaardig monster dat terug kwam om mij te kwellen. Toen heb ik er drie schoonmaakmiddelen overheen gegooid en ben ik begonnen met boenen. Mijn lichaam dwong me, uren later, om even te rusten. De kamer begon namelijk te draaien voor mijn ogen. Ik kon niet meer verder. Ik opende een raam en bleef bij het venster staan. Langzaam trok de duizeligheid weg toen ik met lange halen de frisse lucht inademde. Ik zuchtte en keek naar buiten. Het begon ochtend te worden. Ik zag hoe de zon zich tussen de flats wurmde om langzaam tevoorschijn te komen. De duisternis verbleekte en werd vervangen door een schemering. Het was toen, dat ik me realiseerde dat ik een flink deel van de nacht bezig was geweest. Maar die vlek moest weg. De frisse lucht gaf mijn lichaam nieuwe krachten. Ik boen door terwijl ik voel hoe mijn armspieren overbelast beginnen te raken, ze zeuren zachtjes van de pijn. Ik zit gevangen in mezelf. Ik weet het, maar durf het niet toe te geven. Ik voel me eenzaam, de muren komen op me af. Maar vooral die vlek lacht boosaardig naar me. Als ik kon toveren..