Schrijfopdracht #7 - O, maan, wat zijt gij hier ver vandaan

De sterren fonkelen als de ogen van poema’s wanneer zij toeslaan. De bomen grijpen naar mij met hun grillige vormen, als poten van de adelaar, de scherpe nagels van hun klauwen gekromd. Ik huiver. De gloed van het kampvuur is niet in staat de kilte in mijn borst te verdrijven. Ondanks de amberkleurige flakkeringen zijn de gezichten van mijn stamgenoten niet herkenbaar door de beschilderingen. Of toch, eentje. Tien meter verder zit Ohiti Ke Mato, Dappere Beer; dat zie ik aan zijn ketting van berentanden. Niemand zegt wat. Bij de rode maan - Sa Hanhepi Wi - past rust en reflectie. ‘Oglala-Sioux zijn vredelievend,’ zegt mijn vader. ‘Ha,’ schreeuwen wij als uit één mond. ‘Ha.’ ‘We kunnen niet toestaan dat de bizons afgeslacht, de mustangs opgejaagd en de herten verdreven worden.’ ‘Hiya,’ brullen wij allemaal. ‘Hiya, Hiya.’ Ons opperhoofd heft zijn hand. Meteen is het zo stil als het geluid van vallende sneeuw. ‘De bleekgezichten hebben het niet begrepen. De natuur geeft en de natuur neemt. De mens is nietig en neemt niet, geeft niet. Hij moet gehoorzamen aan de wil van de Grote Geest.’ Hij wijst naar boven. ‘Kijk, broeders, zijn hart bloedt. Daarom moeten wij de bleekgezichten een lesje leren.’ ‘Ha – Ha - Ha!.’ De hand van mijn vader gaat weer omhoog en het geluid verstomt onmiddellijk. Iedereen gaat weer zitten. ‘Ik zal met het blanke opperhoofd spreken en hem uitleggen wat de Grote Geest verlangt. Moge de kracht van de beer, de wijsheid van de uil en de sluwheid van de vos mij vergezellen.’ Iedereen springt op. ‘Ha – Ha – Ha - Ha.’ Het kampvuur spuwt een regen van vonken uit. Als een nevel van bloeddruppeltjes. Bloedhete, ijskoude druppeltjes.