Opdracht 5: Verdwenen vliegtuig

[Genre: science-fiction] “Elke! Doe je open!” Ik zucht en zet me recht van mijn bureau. Kan ze dat nu zelf niet! Onwillig loop ik naar de voordeur en doe ze open. Twee mannen van rond de veertig jaar staan voor de deur. “Is je moeder thuis?” vraagt de zwartharige man. “Mam, het is voor u!” “Ik kom!” roept ze. Ik draai me om en wil naar de woonkamer lopen maar ik word plots vast gegrepen bij de haren. Ik voel de loop van een wapen tegen mijn hals drukken. Ik wil schreeuwen maar mijn gil wordt onmiddellijk gesmoord. De zwartharige man duwt me ruw door de gang op weg naar de woonkamer. De blonde man loopt hem voorbij en grijpt mijn moeder vast bij de arm die net de gang op komt. Zij wil schreeuwen maar de blonde man richt een wapen met demper op haar voorhoofd. “Naar de woonkamer!” sist hij. Beide worden we ruw in de zetel gezet. “Wat willen jullie?” vraagt mijn moeder al huilend. De mannen negeren haar vraag. De zwartharige man richt zijn aandacht op mij. Hij neemt uit zijn zak een groene pen en legt hem voor mij op de salontafel. “Elke, nu ga je goed luisteren want ik zeg dit maar één keer. Ik wil dat je deze pen naar de vensterbank verplaatst zonder hem aan te raken.” “W-wat?” “Zo niet schiet mijn partner een kogel door je moeders hoofd. Je hebt één minuut.” “Ik k-kan dat n-niet.” “Ik ben er vrij zeker van van wel.” De man met de blonde haren richt zijn wapen op mijn moeder. Zij begint te jammeren. Ik kijk in de ogen van de zwartharige man en kan geen greintje genade zien. Ik kijk vervolgens naar de pen op de tafel en richt mijn aandacht erop. Na twee seconden is hij verdwenen. De man voor mij kijkt naar de vensterbank waar de pen ligt. Hij glimlacht. “Schitterend!” Ik kijk hem vragend aan. “Over een half uur komt er een vliegtuig over gevlogen.” Uit zijn zak neemt hij een kaart, vouwt hem open en legt hem op de salontafel. Met zijn vinger wijst hij naar een plaats dat er uit ziet als een bergzaam gebied. “Ik wil dat je het vliegtuig lam legt en naar hier verplaatst.”