# 7 - Bloedmaanziek

Zij zat in het vliegtuig, weer naar een ver Afrikaans land. Een rij voor haar boog een slanke arm naar achteren gevolgd door een apart mooie vrouw die zich voorstelde. Een luttel half uur later had zij al mogen vernemen dat de vrouw biseksueel en maanziek was. Dwars door de rij stoelen heen. Mattheüs 17:15 indachtig, ‘Heer, erbarm U over mijn zoon, want hij is maanziek en heeft veel te lijden, want dikwijls valt hij in het vuur en dikwijls in het water’ sloot zij de vrouw godvruchtig in haar hart en zou haar veelvuldig op haar hotelkamer ontvangen alwaar de vrouw bitter weende. ’s Morgens bij het ontbijt trof zij de vrouw aan met rode ogen, ingehouden snikken, haar ravissante lijf gebogen over de weinig harmonieuze relatie met haar Zimbabwaanse minnaar, haar moeder die zelfmoord pleegde, haar lesbische tante die de kuierlatten nam, haar laatste vriendin de bibliothecaresse die stiekem met een ander zoende; het verdriet was peilloos diep. Ter verstrooiing mocht zij dan de hand van deze ingetogen schreiende vrouw nemen en met haar door de exotische tuin lopen. Van ieder onbekend bloemetje of Burundees pimpelmeesje, net toch even wat anders dan in haar thuisland Duitsland, werd de vrouw wee hetgeen dan een volgende vloedgolf veroorzaakte. Voorzichtig vroeg zij op een zonnige dag tijdens een van hun wandelingen, ‘Sarah, heb jij soms je maandstonden, daarvan kan je zomaar ontsteld raken en niet alleen op het fysieke vlak.’ Sarah sloeg haar groene ogen op, aan haar beeldige lange wimpers hingen zonlicht ketsende pareltjes en antwoordde, ‘mondsüchtig’, dat is wat ik ben, ik reageer op maangestaltes, met name de volle en met een bloedmaan kan je mij wegdragen.’ ‘Ik ben dan geneigd tot het vreemde, verlies het bewustzijn, mijn spieren krampen en schokken, ik knars met mijn tanden, verstijf en val neer.’ (À suivre)