‘Naar welke ex ga je dit weekeinde? Die in Zwolle, of die in Den Bosch. ‘Ik denk naar allebei. Zaterdag ben ik toch in Den Bosch, want dan is mijn zoon jarig. Ik ga dan zondagmorgen naar Zwolle en ben ’s avonds bij jou. Wel laat.’ ‘Ik dacht het niet! Doodmoe na 2 dagen gescharrel met ex’en en dan bijkomen in mijn bed. Vergeet het maar!’ ‘Ja, hoor ‘ns, je weet hoe ik leef, dus begin nou niet te zeiken.’ Hij heeft gelijk. We hebben al jaren een bizarre relatie. Ik val op een foute, maar vooral geraffineerde vent, die hier en daar wat ex-vrouwen c.q. vriendinnen onderhoudt. Van sommigen weet ik het bestaan maar ik ben ervan overtuigd dat er nog meer zijn. Hoe is het zo gekomen? Het, dus hij, is in mijn leven geslopen. Echt niet het type man waar ik normaliter verliefd op zou worden. Hij is klein, ziet er afgeleefd uit, begrijpelijk, en is op z’n zachts gezegd uiterlijk onaantrekkelijk. Mijn man was overleden en ik rouwde door heel hard te werken. Dat betekende roofbouw op mijn lijf en ik belandde in het ziekenhuis. Hij lag op dezelfde zaal. Hij was mijn gehuil beu en op een avond zat hij op de rand van mijn bed en gaf mij een uitgebreide tongzoen. Omdat ik door ziekte van echtgenoot wat dat betreft en meer, op een lang rantsoen had gestaan, kon ik niets anders doen dan hem op gelijke wijze terug zoenen. Er was onmiddellijk een klik. Een fysieke aantrekkingskracht en daar wist hij wel raad mee. Als een hongerige weduwe liet ik het gebeuren. Onze relatie kabbelde voort en dat was het begin van een verhouding die een normaal mens niet voor mogelijk houdt. Prima seks, dat wel en altijd. Ik tolereerde en ging om met een flierefluiter, die het leven nam zoals het kwam. Leve de lol en de leugens. Eindelijk, ik ben het zat. Er is nog iemand bijgekomen, zo werd me anoniem medegedeeld. Ik ga hem nu vertellen dat hij moet verdwijnen. Ik vermoed dat hij er geen traan om zal wegpinken.