Brandpunt Hij laat zijn ogen even rusten op mijn koffer en kijkt mij daarna verontrust aan. Ik vertrouw hem volledig maar twijfel aan zijn reactie. Hij opent zijn armen en ik vlucht in zijn omhelzing. Geruststellend streelt hij mijn haren en zucht diep terwijl mijn tranen langzaam zijn shirt bevochtigen. ‘Sst. Welke reden jij ook gebruikt voor jouw vertrek, het is okay.’ Hij tilt mijn gezicht op en wrijft zacht met zijn duim over mijn wang. Ik kus de vurige brandwonden op zijn hand. Mijn ogen speuren naar boosheid, maar vinden slechts berusting. Ik slik en maak mijn lippen vochtig. Zijn blik blijft op mijn mond gericht. Ik til mijn gezicht verlangend naar hem op maar hij houdt me tegen. ‘Beloof mij dat jij nooit zal vergeten wat wij samen hebben.’ Hij legt mijn hand op zijn hart. ‘Ik houd van jou. Ook al zijn wij alleen in ons hart samen, voor mij is dat genoeg.’ Hij geeft zijn ziel bloot, maar ik twijfel te veel. Zijn ogen doorgronden mij. ‘Sorry,’ begin ik maar hij schudt zijn hoofd. ‘Voel het.’ Mijn mond wordt met dezelfde tederheid van de eerste keer gekust. Het smeulende vuur ontvlamde tussen mijn dood gewaande zwager en mij, tijdens mijn vakantie. Is deze ontmoeting, hier op Cuba, werkelijk toeval? Hartstocht verdrijft mijn zoektocht naar antwoorden en ik warm me op aan deze verrassende hitte. Met zijn slapende gezicht op mijn netvlies gebrand sluit ik zachtjes de deur. In gezelschap van slechts mijn koffer en het monotone geluid van de draaiende wieltjes als achtergrond muziek verlaat ik het oude in koloniale stijl gebouwde hotel. Alsof ik in een slechte film ben beland. Na tien dagen temperde de realiteit onze passie. Bovendien staat het verdriet om mijn, bij de brand omgekomen zus, in schril contrast met mijn verliefdheid. Ik ben uit balans. Hij kan mij niet de zekerheid bieden die ik nodig heb, zolang hij op de vlucht is. Zijn bekentenis gisteren, neemt niet al mijn twijfels weg. Nu moet ik aan de hand van zijn tips uitzoeken of mijn ware liefde niet ook de moordenaar van mijn zus is.