Wees een sadist. De ultieme therapie.

Dit is allemaal min of meer waar. Wat echt waar is en wat niet, kan ik niet aangeven, ben medisch niet onderlegd. Voor mij is bijvoorbeeld een bloedplaatje hetzelfde als een rode bloedlichaam. Eén pot nat. Ik kan wél met zekerheid zeggen dat mijn methode heeft gewerkt. En daar schaam ik me niet voor. Ik heb de wetenschap van het bloedplaatje etc. vooruit geholpen, ook al moet ik de rest van mijn leven hiervoor boeten. ‘Meneer Droogstoppel, ik zal heel eerlijk tegen u zijn. Al bijna een jaar zit ik op uw dood te wachten. Ik heb toentertijd uw familie laten weten dat ik op de hoogte gesteld wilde worden van uw overlijden. Ik was met uw tragische lot zo begaan, en wou u graag de laatste eer bewijzen door u naar uw laatste rustplaats te begeleiden. De laatste keer dat u hier was, is meer dan een jaar geleden. Toen stelde ik en mijn collega’s de prognose, dat u nog maar hooguit drie maanden te leven zou hebben. U had uitzaaiingen door heel uw lichaam. U was een en al kankergezwel. En nu zit u hier blakend van gezondheid voor me, met een levenslust die aanstekelijk is. Ik heb u uitgenodigd om van u te vernemen hoe dit in godsnaam mogelijk is. Wij snappen er helemaal niets van. Hoe kan dat, wat is er sindsdien gebeurd?’ Hij maakte een hopeloos gebaar door beide armen de lucht in te steken. Ik genoot van de situatie. Mijn pretogen glinsterden, wist ik uit ervaring. Ik mag dan wel Droogstoppel heten en een saaie begrafenisondernemer zijn - altijd in een zwart pak - mijn gevoel voor humor werd nooit door een kankercel aangetast. Ondanks de alom tegenwoordigheid ervan. Ik leunde voorover, steunde met mijn ellebogen op zijn imposante bureau en keek hem ernstig aan: ‘Ik op mijn beurt, dokter, zal ook heel eerlijk zijn. Ik heb er ook geen flauw idee van’, en schoot in de lach. De dokter schrok en verkleurde. ‘Nee’, stelde ik hem gauw gerust ‘ik zal u vertellen welke therapie ik heb gevolgd om me te verlossen van die kankerterreur. Het is een geneeswijze die omstreden is, zoveel is zeker en ik geloof niet dat hij eerder als therapie is gepraktiseerd. Ik heb hem zelf bedacht en in het grootste geheim toegepast. Zelfs mijn vrouw en kinderen heb ik het niet verteld. Zij geloven stellig dat hun kaarsenbranderij in de kapel van Maria van Altijddurende Bijstand mij de genezing heeft gebracht en ze spreken van een wonder. Ik heb hun in die waan gelaten omwille van mijn eigen veiligheid. U moet weten dokter, dat mijn oudste broer antropoloog is. Hij heeft dertig jaar geleden langdurig onderzoek gedaan bij de Papoea's in Nieuw Guinea. Met woeste verhalen kwam hij thuis, die ik in me opzoog om nooit meer te vergeten. Zij aten mensenvlees... Later hoorde ik mijn broer beweren dat lang geleden, toen zij elkaar nog opaten, er geen kanker voorkwam in Nieuw Guinea. Dat heeft mij aan het denken gezet...’