Wees een sadist

De Sukkel Waargebeurd, echt waar! Marcel staarde in het niets van achter zijn koffie in het café om de hoek van het ziekenhuis. Zojuist had de dokter hem verteld; 'jij gaat dood.' Gewoon op die manier. Hoe durfde hij, was de eerste reactie die Marcel zich herinnerde. Maar toch stelde hij gauw een vraag. 'Hoe zal ik doodgaan volgens jou.' 'Reutelend' was het antwoord. Gatverdamme dacht Marcel. Heb je altijd je best gedaan een fatsoenlijk en net mens te zijn en dan ga je reutelend dood. Hij keek nu door matglas. Hij vocht tegen de tranen. Niet gaan zitten janken Marcel. Hij nam een slokje van de koffie. Waarom zal je huilen. Dood gaan is zo erg nog niet, het gaat om de manier waarop. Wat Marcel zijn hele korte leven ontbeerd had was creativiteit. Iets zelf bedenken. Hij besloot zijn reutelend sterven dus zelf te gaan bedenken. De ober verscheen aan zijn tafel en keek hem verveeld aan. 'Wat is er?' 'Heb je nog een koffie voor mij' vroeg Marcel 'en zeg eens, hoe zou jij eigenlijk willen sterven' vroeg hij aan de ober. 'Hoezo' vroeg de ober die al bezig was weg te lopen. 'Nou gewoon, hoe zou jij willen sterven.' 'Heb je wat gebruikt of zo' vroeg de man en keek naar Marcel of hij poep rook. 'Ja pillen' zei Marcel. ' O lekker is dat.' 'Pillen tegen de kanker' expliciteerde Marcel. 'Ik ga namelijk dood.' 'Ja wie niet' zei de ober en liep nu resoluut weg van de tafel. Marcel hoorde hem bij de bar zijn bestelling doorgeven aan de barkeeper. 'Eén koffie voor die mafkees aan tafel 3.' De ober zette de koffie zo ruw op de tafel dat er een voetbad ontstond. 'Als je het weten wilt; in de armen van een mooie vrouw' zei de ober tegen Marcel. Een mooie vrouw. Tja zover had Marcel het nooit weten te schoppen. Maar het was een aardige suggestie. Aan de andere kant was de suggestie van de ober ook weer niet echt creatief en - en dat was toch wel het voornaamste - niet door Marcel zelf bedacht. Hij moest zelf iets bedenken. Terwijl hij zijn koffie dronk voelde hij warme druppels van het voetbad door zijn overhemd sijpelen. Hij legde een tientje op tafel en stond op. Nadenken Marcel kom op, je kunt het! zei hij tegen zichzelf terwijl hij de zware buitendeur van het café openduwde. In gedachten verzonken stapte hij van het trottoir en werd direct gegrepen door een immens grote vrachtwagen. Even voelde hij een scheut van pijn door zijn lijf sidderen, daarna hoorde hij slechts het klotsende geluid van blubberend, aan stukken gereten vlees. Toen hij zijn ogen open deed zag hij de ober die zich over hem boog. 'Leef je nog?' vroeg de ober. Marcel wilde wat zeggen maar uit zijn strot kwam slechts een reutelend geluid. Sukkel dacht Marcel, weer niet zelf bedacht.