Eén van de Creators zat in zijn leunstoel. Voor Hem stond een welgevulde tafel. Naast Hem zat zijn beeldschone vrouw. De Creator zag er verveeld uit. Ondanks Zijn welstand scheen hij niet gelukkig te zijn. Hij knipte met de vingers en gebood zijn bediende om het flatscreen in werking te stellen. “Laat mij de planeet zien die ik duizenden eonen geleden creëerde. Hoe is de naam van dat kleine rondcirkelende ding alweer?” “U noemde het “de blauwe planeet of “aarde". “juist. Ik had daar grootse plannen mee. Schiep ik ook niet een zon, een maan en miljoenen sterren en een beeld naar Mijn gelijkenis?” “U noemde hem Adam en gaf hem de opdracht de aarde goed te verzorgen.” “Ik herinner het me”, zuchtte de Creator, “ Ik zei dat Mijn creatie goed was. Laat mij de stand van zaken eens zien.” De aarde verscheen op het flatscreen. De Creator leefde op bij het zien van de prachtige natuurbeelden, bij de schoonheid van de zeven kunsten, bij het zich bewust worden van het menselijk vernuft . Hij zag ook alle wreedheid, het oorlogsgeweld, de vervuiling van de oceanen en het luchtruim. “Ik begrijp het niet”, zei Hij verontwaardigd. “Ik heb de mensheid het paradijs gegeven. Er is voedsel en plaats genoeg voor iedereen. Waarom die jalouzie omtrent andermans bezit en cultuur? Waarom moeten ze “mijn blauwe planeet” zo bezoedelen? Kijk, daar raast weer zo´n vliegtuig door mijn mooie blauwe lucht.” Zijn wijsvinger priemde richting het vliegtuig. Een grote steekvlam deed het ontploffen en brandend in zee storten. “Sluit het scherm", brulde hij boosaardig, “ik zal over een aantal eonen nog eens gaan zien. Misschien zijn ze dan iets wijzer geworden". De Creator besefte niet dat Hij zelf de aanstichter was van al dat leed. Hij had een beeld geschapen naar Zijn gelijkenis. Juist 300 woorden :\\