‘Lekker hoor,’ zei de stuurman, ‘dat ze zeggen waar we ongeveer moeten zoeken. Ongeveer, nota bene. Had de piloot niet duidelijker kunnen aangeven waar we eventueel wrakstukken van het gemiste vliegtuig kunnen vinden?’ De andere vijf bemanningsleden zeiden niets maar bleven door hun verrekijker turen. ‘Ik zie iets,’ zei David, terwijl hij schuin naar voren wees. ‘Een schuimkop, zeker, ’ reageerde de man die naast hem stond lacherig. ‘Kan ook. Maar één schuimkop lijkt me vreemd.’ Na een minuut of vijf zette de stuurman de motor uit. Ze zagen een blonde man in een grijs T-shirt drijven. David boog zich met nog een bemanningslid over de reling; samen pakten ze de man bij zijn arm en trokken hem aan boord. De hele reddingsploeg keek vol verbijstering naar wat er voor hen lag. Twee draaiden zich om en liepen naar de andere kant van de boot. De man had geen benen en maar één arm. ‘Die verrekte zeemonsters ook,’ mompelde David.